Costa Rica; avontuur en natuur!

Hola amigos! Groetjes uit Costa Rica. Vanavond is mijn laatste nacht hier voor we weer doorgaan, maar eerst het verslag van de afgelopen anderhalve week, te beginnen met mijn reisdag vanuit de Verenigde Staten vanuit San Diego;

Ik had deze dag zo gepland dat ik rustig kon uitchecken en een rondje kon lopen voor mijn laatste lunch in San Diego. Daarna ging ik met de taxi naar Old Town.

De chauffeur was heel gezellig, een Marokkaanse man waarmee ik een leuk gesprek had over zijn achtergrond, mijn reisplannen etc. Toch wel ideaal in de Verenigde Staten, dat je mensen gewoon kan verstaan.

Eenmaal aangekomen stond de buschauffeur van mijn Flixbus al te wachten. Wederom een hele hartelijke man, die erg geïnteresseerd was in Nederland en mijn reisplannen, superleuk! Om half 4 nam ik de bus van San Diego naar Los Angeles, die twee en een half uur zou moeten duren. Dat leek uiteindelijk meer op 3,5 uur, want het verkeer in Los Angeles is dramatisch.

Vanuit het centrum van Los Angeles nam ik daarom maar zo snel mogelijk de volgende bus naar de airport, zodat ik in elk geval op tijd zou zijn. Achteraf niet heel dom, want door Chinees nieuwjaar afgelopen week was het enorm druk op de airport. Gelukkig liep alles relatief soepel en kon ik daarna nog even een broodje eten voor we gingen boarden.

Eenmaal geboard en opgestegen had ik de mazzel dat het vliegtuig relatief leeg was en de vrouw naast me in de rij haar eigen rij koos, waardoor ik ook een rij voor mezelf had. Heerlijk, lekker languit over de stoelen. Ik kon in elk geval een paar uurtjes slapen.

Totdat ik weer wakker moest worden, want we hadden een overstap in Guatemala-Stad.. Gelukkig was mijn bagage doorgelabeld en hoefde ik weinig meer te doen, het was gewoon vervelend omdat het Amerikaanse tijd midden in de nacht was.

Om ‘s ochtends 8 uur lokale (6 uur Amerikaanse) tijd kwam ik aan op de airport van San José, die overigens niet in San José ligt, maar net iets erbuiten.

De procedures op de airport gingen vlot en bij de uitgang stond Alberto, een jongen van mijn touroperator, al op me te wachten. Hij belde een taxi voor me en probeerde me in de tussentijd van alles te leren over de vulkanen die we vanaf de airport konden zien. Superleuk!

Even later kon ik met een taxi mee, waar de chauffeur helaas geen Engels van sprak. Met wat handen, voeten en gokwerk konden we uiteindelijk communiceren over naar welke plaatsen ik ging in Costa Rica en waar de highlights van San José waren. Deze heb ik toch overgeslagen, we zijn er kort voorbij gereden en het leek niet heel spannend, plus ik was kapot van de lange reisdag.

Om half 10 was ik dan eindelijk in het hostel. Slapen! Dacht ik...Helaas was inchecken pas mogelijk vanaf 3 uur, geen bed voor mij dus.. Gelukkig hingen er een aantal hangmatten in het hostel waar ik nog even een poosje in gedut heb. De temperatuur in de schaduw was erg aangenaam, het was vrij warm vandaag.

Toen ik rond 3 mocht inchecken waren er al twee meiden op de kamer. Gedurende de namiddag stroomden ook de andere (vrouwelijke) groepsgenootjes binnen. Wel leuk, heel gemixt gezelschap weer. We vertegenwoordigen met z’n 7en Australië, Engeland, Schotland, Duitsland, Zwitserland, Noorwegen en Nederland haha.

Om half 7 was de meeting met Sonia, de tourleidster, van origine een Spaanse. Daar ontmoette we ook de jongens die in de andere kamer sliepen; een Brit, een Ier en een Belg. De vierde sloot de volgende dag aan, ook een Brit.

Vervolgens na een berg informatie zijn we met de groep uit eten geweest. Was erg gezellig, maar we waren allemaal kapot, dus het werd een korte avond.

Woensdag 13 februari vertrokken we om half 8 met een taxi naar het lokale busstation in San Jose. Vanuit daar zouden we met lokaal vervoer naar La Fortuna reizen. Ik had een opgepropte bus voor ogen, bleek niks van waar. Gewoon een nette touringcar met genoeg ruimte zitplekken. Enige was het gebrek aan airconditioning, maar met de raampjes open was het prima te doen.

In het begin van middag kwamen we aan in het stadje La Fortuna, waar we onze spullen uit de bus meenamen naar het hostel en vanuit daar meteen met de hele groep gingen lunchen, want de inchecktijd is hier meestal rond 3..

Een goed gevulde zeevruchtensoep verder, gingen we naar het bureau waar G Adventures mee samenwerkt om de activiteiten te organiseren.

La Fortuna staat bekend om de vulkaan, deze is actief. Daarnaast zijn hier een hoop adrenalineactiviteiten te boeken. Laat dat nu net iets voor mij zijn haha.

Ik gaf me dus op samen met Lara (Zwitsers) en Sam (Engels) de Gravity Falls doen. Dat is canyoning, we gaan watervallen abseilen, cliff jumpen en door een hoop andere gave dingen rondom watervallen en rivieren.

Daarna gaan we ook nog wildwaterraften, dit is wat de rest van de groep ook doet. Wij waren de enige drie die iets meer avontuur wilden en de Gravity Falls ook meepakten!

Na het bezoek aan het bureau doken we met z’n allen het zwembad in om wat volleybal te spelen. ‘s Avonds zijn we met z’n allen uit eten geweest en daarna was het wel weer bedtijd, gezien de vroege ochtend in het verschiet.

Donderdag werd ik met Lara en Sam om half 7 opgehaald voor een dag vol adrenaline. We moesten een uur rijden en kwamen toen aan bij het begin van de Gravity Falls. Daar waren we met een groepje van 7 (vier anderen en wij) plus twee gidsen. We kregen onze helmen, harnassen, zwemvesten en handschoenen en na een korte uitleg over hoe het abseilen werkte begonnen we!

Een korte wandeling door de bossen/jungle leidde ons naar de eerste abseiling wand. Meteen de grootste ook, 24 meter abseilen naast een waterval, waarbij we aan het eind in het water gedropt werden. Een goed begin!

Daarna waren het verschillende cliffjumps van ongeveer 5 meter, korte wandelingen, wandklimmen en we eindigden met een sprong van 11 meter hoog. Ik was doodsbenauwd, maar verstand op nul en gaan. Een hele ervaring, heel gaaf, waarna we weer de wand op klommen en uiteindelijk beloond werden met wat frisse drankjes en vers fruit.

Na de Gravity Falls sprongen we de 4x4 weer in om de jungle uit te komen, op naar de volgende activiteit! We gingen wildwaterraften.

In totaal zaten we met zeven mensen in de boot, wederom wij drie en dit keer drie anderen, plus onze gids. Na een korte uitleg over de commando’s, legden we de boot in het water en konden we gaan! Heel gaaf, de stroomversnellingen waren het leukst. Gelukkig kon iedereen binnenboord blijven en hadden we een leuke tocht. Wederom werden we verwend met vers fruit halverwege en na het raften hadden we een lunch in buffetvorm. Heerlijk gegeten en daarna moe en voldaan terug naar het hostel.

In de avond zijn we met zijn allen wezen eten en daarna was mijn batterij wel leeg. Lekker op tijd slapen dus, de volgende dag ging de wekker ook vroeg, dus dat was ook geen straf!

Vrijdag werden we om kwart voor 8 opgehaald, voor een lange rit richting de grens van Costa Rica met Nicaragua. Hier ligt het een National Park waar je over de rivier kan varen en verschillende wilde beesten kon spotten.

En dat bleek meer dan waar! Bij aankomst kregen we een snack en mochten we de boot op. In het eerste halfuur zagen we zelfs het dier wat ik het meest hoopte te zien; de luiaard. Typisch voor Centraal Amerika, maar niet altijd vindbaar, gelukkig nu wel!

Daarnaast zagen we Howler apen, Spider apen en Cappuchino apen, kaaimannen, schildpadden, vleermuizen (zie de takfoto!), leguanen en heel veel vogels! Ongelooflijk wat hier allemaal aan de rivier leeft. En gelukkig wordt het ook goed beschermd.

Na de boottour moesten we weer terug met het busje en waren we in de namiddag weer bij het hostel. Daar hebben we een paar uurtjes aan hetzwembad gerelaxt, voor we met z’n allen wederom uiteten gingen. Bij het eten hoorde gratis shots en het was ladiesnight, dus de drankjes daarna waren ook gratis. Ideaal! Er was karaoke en we hadden een hoop lol met mensen in de bar. Uiteindelijk besloot ik met een select groepje de lokale discotheek op te zoeken, wat erg interessant was, maar niet heel gezellig. Weinig mensen, een lege dansvloer en we voelden ons een beetje buitenstaanders als de enige niet Costa-Ricanen. Even laten was het voor ons ook wel welletjes geweest en gingen we terug. Een goede dag, met een hele gezellige avond!

Zaterdag hadden we de bus naar Monteverde. We werden opgepikt bij het hostel en reden daarna naar de ferry, waarmee we het Arenal lake overstaken. Heel mooi meer, de vulkaan was goed te zien! Aan de andere kant van het water kwam de volgende bus ons daarna weer ophalen. Deze bus duurde twee uur, grotendeels doordat de wegen niet verhard waren en we gemiddeld dus amper snelheid konden maken. Wel fantastische uitzichten, wat een hoop goedmaakte!

Aangekomen in Monteverde gingen we inchecken. We slapen nu met vijf meiden op een kamer, gelukkig allemaal lage bedden (na 3 nachten in een hoogslaper). De ruimte is alleen erg slecht geisoleerd en gedateerd, maar het is maar voor twee nachtjes gelukkig! Dat overleven we wel.

Terwijl de rest van de groep een beetje zijn eigen ding deed (sommigen hadden wat excursies, anderen deden niks), pakte ik ook weer even een momentje voor mezelf. Helemaal prima, dat was ook een goede namiddag!

Om kwart over 6 werden we opgehaald om te gaan eten bij de koffieplantage. G Adventures, het bedrijf waarmee ik de groepsreis doet, sponsert dit project om zo duurzaam mogelijk te werk te gaan en mensen een net salaris te betalen.

Daarnaast hadden de twee vrouwen achter de bar heerlijk gekookt en hebben we er met zijn allen gegeten. Er werken hier veel mensen uit Nicaragua, omdat er in dit seizoen weinig werk is in hun thuisland waardoor ze op deze manier op afstand hun familie onderhouden.

Na het eten hadden we nog een kleine koffie/ chocolade proeverij en toen dat afgelopen was zijn we weer teruggereden! Moe, voldaan en vol van al het lekkere eten.

Zondag hadden we eens iets langer de tijd om een beetje uit te slapen. We probeerden ergens ontbijt te krijgen, maar dat ging nogal moeizaam, uiteindelijk werd het een sandwich bij een lokaal koffietentje.

Rond half 11 werden we vrijwel allemaal opgehaald om het ziplinen te gaan doen. Ik was eerst van plan dit over te slaan, aangezien ik al twee dagen in Laos geziplinet had, maar hier hadden ze ook supermanziplines (waaraan je horizontaal op je buik hangt) en een tarzanswing (een schommel met eerst een vrije val van een paar seconden). En dat moest ik natuurlijk ook eens gedaan hebben haha!

Aangekomen krijgen we allemaal een harnas en een helm, en ik kon zelfs mijn GoPro hierop monteren. Na twee oefenziplines werden de ziplines langer en langer, tot we uiteindelijk twee kilometer aan dezelfde zipline hingen, de eerste superman-zipline!

Niet alles ging volledig smooth, zo hadden we iemand in de groep die haar angsten voor hoogte aan het overwinnen was en een van de heren begreep de superman verkeerd en spreidde zijn armen als superman. Door de weerstand had hij daardoor te weinig snelheid om tot de overkant te komen en moest hij “gered” worden, best hilarisch.

De superman ziplines waren hartstikke gaaf, de jungle is fantastisch mooi en het voelt alsof je zweef, zo horizontaal boven de grond.

Als laatste hadden we de tarzan swing, ik moet zeggen dat ik toch zwaar benauwd was toen ik dat zag. Er was een brug met daaraan een plateau waar je eerst naar beneden sprong, tot je touw op was en je in je harnas “viel”, waarna je een paar keer heen en weer schommelt.

But, I did it! Resultaat; een niet zo’n comfy val in het harnas (dacht even dat ik geen vel meer over had in mijn liezen) en mijn nek klapte naar achteren omdat ik niet voorbereid was op de klap die het geeft als je touw op is en je niet verder valt. Maar de adrenaline zorgde dat ik nergens last van had. Dat was de dagen daarna wel wat anders, maar het zij zo.

In de namiddag ben ik lekker verder gegaan met wat foto’s uitzoeken en relaxen bij het hostel. In de avond hadden we een buffetdiner bij een lokaal restaurantje gerund door een Costa Ricaanse familie. Het was heerlijk.

Hierna kregen we nog les in meringue en salsadansen! We hebben ontzettend veel lol gehad, ik vond het best wel leuk (voor iemand die eigenlijk helemaal niet kan dansen ging het ook best goed). Enig nadeel, de mannen van de groep deden niet allemaal mee, waardoor we een flink tekort hadden in danspartners. Ik weet dus nu wel wat goede dansmoves, maar alleen als leidende persoon (de man dus), helaas haha.

Vervolgens zijn we nog naar een lokale bar geweest om nog wat verder te dansen en wat drankjes te doen met de groep. Uiteindelijk gingen we moe en voldaan terug, de volgende dag zou weer een reisdag worden!

Maandag waren weer vroeg uit de veren om de bus te nemen. We moesten twee uur lang over onverharde weggetjes richting de ferry rijden. Deze ferry bracht ons hierna naar de andere kant van de Golf van Nicoya. Dit stuk kan je ook rijden, maar dat is zo ver om dat de ferry een stuk gemakkelijker was.

De temperaturen richting het zuiden liepen al behoorlijk op, waardoor we hijgend en puffend met onze spullen de boot op gingen. Na een uur en tien minuten kwamen we aan aan de andere kant van de Golf van Nicoya en was het wederom nog zo’n twee uur rijden naar Santa Teresa, het surfstadje waar we de komende drie nachten vertoeven aan de Grote Oceaan.

Eenmaal aangekomen gingen we met z’n allen voor de lunch naar een lokaal restaurantje. Super gezellig, maar eten met grote groepen kost hier veel tijd en moeite. We hebben meer dan anderhalf uur gewacht en de temperatuur is hier flink hoog, waardoor we daarna lekker meteen het water in doken. Ik met wat vrije tijd voor mezelf, want ik was bezig met mijn reis aanpassen.

Hierover nog een kleine update, met de heimwee gaat het momenteel wel goed. Ik voel me oké, de groep is leuk, het weer veel beter en de natuur prachtig. Echter mis ik Nederland en alle mensen daar toch best wel en voelt het alsof het tijd is om naar huis te gaan. Ik ben nu meer dan een halfjaar weg en begin toch echt wel behoefte te krijgen aan een eigen plek, privacy en misschien ook wel een beetje het normale leven. Dus; ik heb mijn vlucht vandaag omgeboekt!

Ik sla Cuba deze trip over en verblijf wat korter in Mexico. Dat betekent dat ik 22 maart weer op Nederlandse bodem sta! Niet de keuze die ik hoopte te maken, maar uiteindelijk is het toch een gevoelskwestie en het voelt absoluut als de juiste keuze. Tot die tijd ga ik er hoe dan ook nog wat leuks van maken!

‘s Avonds hadden we een “vrije” avond waardoor ik met wat mensen eindigde in het Italiaanse restaurantje in de straat. We aten er een heerlijke pizza en kropen daarna bijna allemaal ons bed in, want de hitte en de hele reis van vandaag had ons aardig gesloopt.

De afgelopen twee dagen hierna (dinsdag en woensdag) stonden in het teken van relaxen. Ik sliep uit, kletste bij met de familie, lag op het strand te bakken, zwom in de zee, spoelde af in het zwembad en relaxte aan de rand van het zwembad met mijn groepsgenoten.

Oh en tussendoor genoot ik van allerlei heerlijk eten en ging ik aan het eind van de dag de zonsondergang bekijken.

Het was heerlijk. Santa Teresa is een leuk stadje, dat eigenlijk niet meer is dan een lange straat vlakbij zee met restaurantjes, bars, een supermarkt en kledingwinkeltjes. Ultiem strandleven dus. Daarnaast is her verschrikkelijk warm (zo rond de 35C), dus doe je ook niet veel meer dan dat. Heel goed excuus voor dat relaxen dus.

Dinsdagavond was er nog een full moon party gaande waar het een en ander flink uit de hand liep in de groep. Maar uiteindelijk had iedereen een fantastische tijd en daar gaat het om. Gelukkig wist ik het allemaal aardig te matigen en had ik weinig problemen de volgende ochtend haha. Al met al een fantastische tijd in Santa Teresa!

Vandaag, donderdag, was het ontzettend vroeg, een wekker om vijf ‘s ochtends.. Na wakker worden (ja, ik ben een echte snoozer), inpakken en klaar maken stonden we buiten om zes uur klaar voor de public bus. Een touringcar model, niks mis mee dus.

Deze nam ons mee naar de ferry, waar hij halverwege van ellende bijna uit elkaar bleek te vallen. Na een stop en twee vieze zwarte rookwalmen vlakbij de motor verder (die overigens lekker de bus in gingen, want alle raampjes stonden open), reden we toch weer vrolijk door.

De boot vertrok rond 9, waarna we rond kwart over tien weer in Puntenaras waren. Vanuit daar reden we met dezelfde bus door naar de busterminal in San José. Het laatste stuk deden we met privé vervoer en toen waren we weer in Selina Hostel! Het hostel waar we een ruime week geleden zaten om kennis te maken met de groep. Grappige gewaarwording.

Hier relaxten we de rest van de middag, want iedereen was wel behoorlijk gaar na aankomst. Plus morgen hebben we weer een stukje te reizen, we gaan Costa Rica namelijk verlaten en we vliegen naar San Salvador in El Salvador. Daarna rijden we door naar de camping vlakbij de vulkaan, die we op gaan een dezer dagen! En aangezien het een national park is, ben ik dus een weekendje wifiloos. Ik ben heel benieuwd wat El Salvador ons gaat brengen!

Dus, hasta la vista!

Nog een maandje vertoeven in de zon en warmte en dan kom ik weer ons vertrouwde kikkerlandje opzoeken!

Liefs, Wyke.

De Verenigde Staten; groepsreis naar San Fransisco en daarna San Diego

Goedenavond vanaf mijn laatste uurtjes Verenigde Staten! Vannacht vlieg ik met een overstap in Guatemala naar Costa Rica, waarhet volgende avontuur weer begint; een groepsreis grotendeels over land naar Guatemala.

Maar eerst mijn groepsreis in de VS! Die startte op zondagochtend 27 januari.

Deze ochtend ben ik met Aimee (waarmee ik Los Angeles verkend had) gaan ontbijten in het hotel en daarna hebben we onze spullen gepakt en uitgecheckt. Onze groep had zich al aan een tafel verzameld en na wat papierwerk deden we een voorstelrondje. Ik ging deze week rondreizen met Jay, de buschauffeur, 4 Britten, 2 Australiërs, 1 Duitser en 1 Noor, een gezellig gemixt gezelschap dus.

We vertrokken na een boodschappen momentje richting Joshua Tree National Park. Een park, een woestijn eigenlijk, vol met (heel verrassend!) Joshua Trees. En stenen, heeeeel veel stenen.

We deden een kleine hike, maakten wat stops onderweg en aten onze lunch op een van de grote stenen. Vervolgens hadden we nog een spot om “the arch” in steen te spotten, maar die vond ik niet zo spannend.

De namiddag bestond uit kilometers maken. Rond een uur of 6 bereikten we Laughlin, een stadje vol met grote hotels en casino’s in de woestijn haha. We gingen een uurtje later gezamelijk uiteten bij een all you can eat buffet, was erg gezellig.

De laatste uurtjes hebben we volgemaakt in het casino op de benedenverdieping van ons hotel, waarbij ik welgeteld een kwart dollar gewonnen heb, hoezee haha.

Daarna was iedereen flink kapot en gingen we lekker slapen. Hotelkamers deze keer, weer eens wat anders dan hostels haha!

Maandag hadden we in de ochtend een lange rit naar de Grand Canyon. Dus veel in de bus gezeten. Grand Canyon ligt in de staat Arizona, waar we dus ook een uur verloren door het tijdverschil.

Rond de middag kwamen we aan bij het restaurant van het park waar we eerst even geluncht hebben. Daarna had onze gids Jay het fenomenale plan om ons alle negen te blinddoeken om ‘ineens’ het fantastische uitzicht over de canyon te hebben. Heel tof uiteindelijk, maar ook wel eng. Helemaal toen hij tot drie keer toe zei dat we echt absoluut geen stap naar voren mochten doen. Onzin natuurlijk, maar we hadden geen idee met die blinddoek om waar we waren.

Het uitzicht was fantastisch. De canyon is zo bizar groot en lag vol in de zon waardoor de kleuren heel mooi waren. We hebben in totaal ongeveer 3 uur rondgelopen met een hoop fotostops en daarna zijn we naar ons hotel gegaan.

In de avond zijn we met z’n allen uit eten geweest bij de Mexicaan, was een prima diner! Daarna nog naar een dichtbijzijnd hotel geweest waar we konden bowlen en daarna op tijd naar bed. De wekker stond om 6 voor dinsdag; de zonsopkomst in de Grand Canyon.

Deze viel alleen flink tegen! De canyon was mooi, zoals altijd, maar het was flink bewolkt en er was geen zon te zien.. Weinig opkomst dus, jammer..

Daarna zijn we met z’n allen wezen ontbijten. We aten wat in de Grand Canyon village en iedereen ging daarna nog een rondje lopen. Ik voelde me niet zo lekker, dus ben binnengebleven, geen straf want buiten was het hier ook zeker rond het vriespunt.

Na deze ochtend zijn we de auto ingestapt en hebben we eigenlijk de hele middag op een lunchstop na gereden. Mijn buik voelde nog steeds niet top, dus ik heb geprobeerd te slapen. Gelukkig was het daarna wel een stuk beter!

Eenmaal aangekomen in Las Vegas zijn we over de strip gereden en heeft de tourleider ons het een en ander laten zien. Vervolgens zijn we gaan inchecken bij het hotel en spraken we een tijd af samen te gaan eten. We maakten ons meteen klaar voor de avond, want we zouden met een partybus twee uur door Las Vegas gaan rijden en eindigen bij een club.

Na het eten werden we dus opgehaald en hadden we een prive partybus! Lampjes, een paaldanspaal, bekerhouders en bakken met ijs om de drankjes koel te houden. Geweldige ervaring, zoveel lol gehad met de groep. We zijn wezen stoppen bij de welbekende trouwkapel, het vegas sign en we eindigden bij de fonteinshow!

Daarna zijn we de club in gegaan, waar helaas twee meiden geweigerd werden. Eentje had haar id-kaart uitgeleend aan de ander aangezien zij nog geen 21 was en de security had dat door. Gelukkig konden ze er redelijk om lachen en hadden wij ook nog een goede avond. Hele geslaagde dag!

Woensdag had ik een wat mindere dag.. Wakker geworden met buikpijn en niet fit zijn. Misschien ook niet heel verstandig om te drinken als je al niet helemaal lekker bent (gisteren), maar ik ben natuurlijk ook maar kort in Las Vegas.

Rond de middag meende ik me beter te voelen, dus na een warme douche sloot ik aan bij de rest. Was het plan.. Toen ik goed en wel beneden stond was ik zo trillerig dat het wel geloofde. Weer terug naar bed dus.. Daar maar een beetje gerelaxt en nog wat uurtjes extra slaap meegepakt. Het is niet anders..

In de avond zijn we weer met de groep uit eten geweest, dat viel gelukkig wel aardig, na een hele dag niet eten.. Daarna met de bus naar het Bellagio Hotel, waar we tickets hadden voor de Cirque de Soleil Misère show. Geen goedkope kaarten, maar elke dollar waard. Fenomenale acts en heel leuk om naar te kijken! Uiteindelijk mijn dag dus nog wel positief afgesloten.

Donderdag was het allemaal niet zo spannend. We gingen van Las Vegas naar Yosemite National Park. Oftewel; de hele dag in de bus, want dat was een flink stuk.

Vond ik niet zo erg, want ik had me wel eens beter gevoeld, dus lekker veel geslapen en naar buiten gekeken.

Aan het einde nog een mooie zonsondergang mogen meemaken vanuit de bus. Zo is autorijden helemaal niet zo vervelend!

Vrijdag reden we in een uurtje van ons hostel naar Yosemite National Valley. Vanuit daar een shuttle genomen naar een van de tracks, richting Negara Falls.

Geweldige wandeling, dwars door het bos waar overigens ook zwarte beren leven, alleen zijn die nu in winterslaap. De uitzichten waren fenomenaal en spreken voor zich denk ik. Letterlijk hoogtepunt was het uitzicht over de Negara Falls, daarna ben ik met een groepje teruggelopen. Mijn app zegt dat het zo ongeveer 133 verdiepingen klimmen was, toch een beetje actief dus tussen alle feestjes door.

Warm is het hier niet en ik was best moe (volgens mij heeft mijn weerstand de laatste dagen wat probleempjes), dus ik heb even gerelaxt in het café terwijl nog wat anderen nog een kleine wandeling deden.

Daarna rond 5 moe maar voldaan teruggegaan naar het hostel en gezamelijk gekookt en gegeten. ‘s Avonds begon het hard te regenen en lag iedereen toch op tijd in bed. Vandaag was een van de hoogtepunten van mijn VS trip tot nu toe!

Zaterdag hadden we onze laatste groepsreis dag. We reden weg uit Yosemite National Park, waar het inmiddels dramatisch weer was. De wegen werden ook afgesloten ivm modderstromen en ander regendrama, dus hadden we mazzel dat het donderdag nog wel zo mooi was.

De rit zelf was top, op een gegeven moment reden we echt in een soort teletubbielandschap, echt bizar groen! Wel gaaf, scheelt dat de busritjes tot nu toe niet echt saai geweest waren. Er valt uit het raam kijkend geboeg te zien!

Vanuit Yosemite National Park zijn we via een zo snel mogelijke route naar San Francisco gereden. We reden naar de andere kant van de Golden Gate Bridge waarna we terugliepen over de brug met goed uitzicht over heel San Francisco en onder andere het Alcatraz eiland.

Daarna hebben we nog wat rondgetourd in de hippiewijk en hebben we onder andere het huis van Ms Doubtfire (de film) bezocht. Uiteindelijk werd iedereen bij zijn/haar hostel gedropt en spraken we met bijna de hele groep af in de avond om te eten bij de Italiaan. Goede keus, heel leuk restaurant en we kregen zelfs een beetje tiramisu toe om te testen.

Goede afsluiting van mijn groepsreis, vanaf nu weer wat meer op mezelf en mijn zelf gemaakte plannen aangewezen dus!

Zondag, mijn eerste dag in San Fransisco was weinig spannends. Ik was telkens al maar half fit tijdens mijn groepsreis dus ik nam de eerste dag de tijd om eens te relaxen in mijn hostel en bed. Heerlijk.

In de avond ben ik nog wel even weggeweest met een van de meiden in mijn hostel die ik kende van de groepsreis, naar een hostelavond. Voor 15 dollar kregen we in drie kroegen wat te eten en speelden we spellen met andere mensen van het hostel. Was gezellig, daarna mijn bed in gegaan!

De volgende ochtend sliep ik uit en ging ik met Kieva, hetzelfde meisje als gisteren, naar Alcatraz. Het was superkoud en winderig in San Francisco (graad of 8) en tot overmaat van ramp ging het ook nog regenen voor we bij de pier waren. Zeiknat en koud dus, heel fijn. De boottocht was zo’n twintig minuten, waarna we op het eiland aankwamen. De gevangenis op Alcatraz is al een poos gesloten, maar zeker met deze kou en wind is het duidelijk dat dit absoluut geen fijne plek is om vast te zitten. Ze hadden een interessante audiotour die ons rondleidde door de gangen van de celblokken, erg indrukwekkend.

Na de rondleiding hebben we verder niet echt het eiland meer overgelopen, want het weer was nog steeds niet fantastisch en gewoon koud. We namen dus de boot terug en hebben een kijkje genomen op pier 39, waar allerlei kleine souvenirwinkeltjes en snoepwinkels zitten, leuk straatje.

Ik heb hier clam chowder bread bowl gegeten, dat is een soort vissoep met verschillend vis in een zuurdesem broodbol. Erg lekker en lekker warm haha.

Daarna zijn we tot het einde van de pier gelopen en hebben daar de zeeleeuwen bezocht. Die liggen allemaal herrie te maken voor de pier, ze maakten zoveel geluid dat we precies wisten waar we heen moesten!

Vanuit pier 39 zijn we via de CVS, een drogerij/supermarkt, teruggelopen naar het hostel. Ik was in de voorbije dagen al weer het een en ander kwijtgeraakt (haarborstel, oeps..), dus even aanvullen haha!

In de avond hadden we gratis diner van het hostel, pasta, knoflookbrood en salade, prima dus! Uiteindelijk maar even meegeholpen met de afwas en daarna nog met een uitgedund groepje van de groepsreis afgesproken in een leuke bar.

Daarna weer lekker mijn warme bedje in, ik kan nog niet zo wennen aan de lagere temperaturen hier.. Nog even volhouden en dan zit ik weer in de warmte!

Dinsdag had ik een erg zware dag. Ik was al een paar dagen niet geheel fit en toen daar opeens mijn eerste heimweeverschijnselen van deze trip ooit bij kwamen was ik er helemaal klaar mee. Ik kreeg een zwaar verlangen naar thuis en mijn eigen plek. Wat hoe leuk dat reizen ook is, nu na zo’n 6 maanden begint het me toch een beetje op te breken. Het feit dat je nergens thuis bent, altijd weer die (onderhand bloedirritante) rugzak moet in- en uitpakken en met je mee moet slepen, je nergens echt privacy hebt aangezien ik nagenoeg altijd kamers deel, telkens nieuwe mensen moet ontmoeten en je totaal geen week of maandritme hebt, is gewoon een hele andere manier van leven. Tel daarbij op dat ik zoveel leuke mensen in Nederland heb moeten achterlaten die ik nu ook al een hele poos niet meer gezien heb (op vanaf een beeldschermpje na) en de drama was compleet. Ik was in de ochtend al klaar met deze dag en heb niet veel anders gedaan dan in het hostel rondhangen.

Gelukkig, en dat maakt reizen dan ook weer bijzonder en heel fijn, had ik de liefste kamergenoot ooit (een Indiaas meisje, op de foto) die mijn hele bed volgooide met haar gekochte snacks die ik op mocht eten in de avond en de volgende ochtend me nog een muffin kwam brengen voor het geval ik ook deze dag niet van plan was de kamer uit te komen. Gelukkig voelde ik me al een stuk beter en heb ik woensdag een gratis wandeltour gedaan door het centrum van San Francisco. Superleuke gids, een leuke rondleiding gehad en wat over de geschiedenis geleerd. Daarna in het zonnetje (maar met tig laagjes want; nog steeds koud) lekker geluncht en vervolgens mij weg vervolgd naar de Twin Peaks, waar ik met Aubrey, een meisje dat ik had leren kennen op Fiji, had afgesproken. Zij woont in San Francisco en heeft me een kleine rondleiding gegeven op verschillende plekjes van San Francisco.

Eerst dus naar Twin Peaks, vanuit daar hadden we een tof uitzicht over de hele stad. Daarna reden we door naar het Golden Gate park, dat bizar groot is. We deden een bezoekje aan de Japanse theetuin, een bloementuin, een supermooi meer en de bizons daar.

En de Nederlandse molen in San Fransisco konden we natuurlijk niet overslaan! Vervolgens zijn we samen sushi wezen eten en daarna heeft ze me weer terug naar mijn hostel gebracht, prima dag dus!

Voor donderdag boekte ik een vlucht naar San Diego in de hoop het iets minder koud te hebben haha. Plus ik was al bijna een week in San Francisco dus het werd ook wel weer tijd voor wat anders vond ik.

Rond half 2 ging mijn vlucht en rond 3 kwam ik aan in San Diego. Daarna met de bus naar mijn hostel en gelukkig is hier de temperatuur al een stukje aangenamer ook.

In mijn kamer ontmoette ik al snel Magdalena, die ik overtuigde ook mee te doen met het gratis diner van die avond (best vaak een optie hier in de VS, ideaal). Dus aten we samen pasta en leerde ik wat nieuwe mensen kennen. We deden wat drankjes in het hostel en daarna in de Ierse pub aan de overkant van de straat tot in de late uurtje. Gezellige avond dus, voor mijn eerste dag San Diego!

Vrijdag lekker lang in bed gelegen, want gisteren was laat geworden. Helaas niet lang geslapen, want ik was best vroeg wakker.

Tijdens het diner en het feestje van donderdag ontmoette ik natuurlijk ook weer Nederlanders. Dus besloot ik vannacht al vandaag mee te gaan met Thomas en Julian, die naar Sea World gingen. Rond de middag dus een Uber genomen die kant op.

Wel hadden we beter de prijs van tevoren even kunnen checken, want jeetje wat was dit duur. Maar goed, nu waren we er toch, dus vooruit dan maar.

Helaas waren de grote achtbaan attracties allemaal dicht, misschien vanwege het seizoen?! De wildwaterbaan was gelukkig wel open en er was een simulator waar we in konden. Verder hebben we gewoon heel veel beestjes gekeken; orka’s, dolfijnen, pinguins, zeeleeuwen, flamingo’s etc. En de dolfijnenshow in de middag was heel gaaf, erg leuk om mee te maken!

In de namiddag gingen we terug via de supermarkt en hebben we met z’n drieëen pasta pesto hebben gekookt. Smaakte prima! Daarna nog even bijgekletst met mijn kamergenoot Magdalena en daarna op tijd naar bed.

De rest van het weekend heb ik even van de rust genoten. Ik heb wat rondgeslenterd, lunchtentjes opgezocht, gelezen, muziek geluisterd en af en toe met wat hostelgenootjes gekletst. Niks mis mee, maar weinig spannends dus. Het reizen is absoluut het gaafste wat ik tot nu toe in mijn leven gedaan heb, maar je bent je er des te meer van bewust wat je thuis hebt. Dat maakt het ook wel lastig. Andersom kan ik me voorstellen dat weinig mensen dat begrijpen nu ik lekker in de warmte zit en fantastische dingen meemaak,terwijl het weer in Nederland dramatisch is en er gewerkt of gestudeerd moet worden. Het gras is altijd groener aan.. Juist ja.

Ik hoop dat mijn groepsreis in Costa Rica me weer mijn reisritme en enthousiasme teruggeeft zoals ik dat eerder had. Dat reist een stuk prettiger en dan geniet je ook meer.Zo niet, dan wordt mijn reis misschien iets korter. De tijd het zal uitwijzen, maar ik kijk in elk geval heel erg uit naar Costa-Rica! Laat maar komen!

Liefs,Wyke.

De Verenigde Staten; Los Angeles

Hellooo!

Hier weer een update, vanuit het busje van mijn groepsreis. Hier ben ik gisteren mee gestart, maar daarover schrijf ik later een blog. De eerste week in de Verenigde Staten bracht ik door in Los Angeles, waar genoeg over te vertellen valt om daar eerst een blog aan te wijden. There we go!

Op maandag 21 januari had ik dus vanaf Fiji mijn vlucht naar Los Angeles. Liep allemaal relatief voorspoedig, dus dat was fijn.

Mijn vlucht was niet heel fantastisch, mijn buik speelde nogal op en ik kon daarom nogal slecht slapen. En dat terwijl het echt een nachtvlucht was, ik vertrok om 9 ‘s avonds en kwam om 11 ‘s ochtends aan.

Eenmaal in de VS was ik dus terug door de tijd gereisd. 21 januari was inmiddels ruim over op Fiji, maar de maandag was net begonnen in Los Angeles. De meneer van de customs had er ook maar moeite mee, wat een hork. Welkom in de westerse wereld waar iedereen gewoon weer ongezellig is op maandag! En het was ook nog eens Blue Monday natuurlijk.

Na een veel te lange rij (ik was blijkbaar een van de enige die die mazzel had, want ik was heel vlot het vliegtuig uit maar als een van de laatsten bij de bagage) kon ik dan eindelijk relaxt naar mijn shuttle die geboekt was. Dacht ik.

Op de voucher stond maar heel sumier beschreven waar ik die moest vinden en Los Angelese airport is supergroot. Na verschillende mensen om info vragen en een bezoekje aan het infopunt waar ik even mocht bellen bleken ze niet op de hoogte van mijn boeking, dus kwamen ze me niet halen.

Met te weinig slaap, te lang wachten bij customs, met een veel te zware rugzak op mijn rug rondggedoold te hebben voor een halfuur, was ik er daarna helemaal klaar mee en heb ik een andere shuttle genomen. Later maar uitzoeken hoe ik mijn geld terug krijg (aangezien de eerste shuttle op voorhand al betaald was).

Even na de middag was ik dus in mijn hostel in Venice Beach, Los Angeles, waar ik geprobeerd heb te slapen. ‘s Avonds ben ik nog even wat wezen eten en drinken bij de bar onder het hostel. Ik zat hier tot zondag, dus ik heb eens wat langer dezelfde kamer. De laatste keer zoveel nachten op dezelfde plek was in mijn bedje thuis haha! Wel heel lekker. Mijn kamergenootjes zijn ook gezellig, onder andere een mevrouw van eind 50. Ze vertelde dat ze 12 kinderen had, waardoor ze de afgelopen jaren pas tijd heeft om te reizen. Dit was haar eerste hostel! Superleuk mens, we hebben meer dan een uur zitten kletsen. De kamer heeft ook een eigen badkamer, dus na een warme douche kon ik lekker mijn bed in!

Los Angeles is enoooorm, maar ik heb gelukkig wel een paar dagen. LA staat over het algemeen bekend als stad met minieme openbaar vervoer opties dus dat werd interessant. Het weer was gelukkig goed, zo rond de 22/23 graden en zon. Dus ik kon ook veel met de fiets/wandelend doen.

Daarna ben ik lekker gaan slapen, even wat uurtjes van afgelopen nacht inhalen. De foto is trouwens mijn uitzicht vanaf de kamer, over de boulevard bij Venice Beach. Niet verkeerd, al zeg ik het zelf.

Dinsdag heb ik lekker uitgeslapen (zelfs het ontbijt gemist, oeps) en daarna ben ik aan de wandel gegaan.

Vanuit Venice Beach ben ik over de boulevard richting Santa Monica Pier gaan lopen. Allerlei kleine winkeltjes aan de ene kant, met kleding, merchandise, souvernirs etc. Aan de andere kant het strand en daarvoor allerlei kleine kraampjes van kunstenaars, waarzeggers en andere artistieke lui. Een leuk, kleurrijk gezicht, zonder echt het gevoel te hebben dat je je in een megastad bevindt.

Aangekomen bij Santa Monica Pier heb ik een kijkje genomen bij Pacific Park, het mini pretpark/ de kermis bovenop de pier. Een reuzerad, achtbaan, botsauto’s etc, ik keek mijn ogen uit. Daar een snelle lunch gegeten en vervolgens doorgelopen naar Third Street Promenade in Santa Monica. Een mooi ruim opgezette winkelstraat zonder gemotoriseerd verkeer.

Omdat mijn telefoon inmiddels bijna 3 jaar oud is en het langzaam begon te begeven (geheugen vol, apps liepen vast, foto’s maken was geen optie meer), besloot ik dat het tijd was voor een nieuwe. In een mega Apple store werd ik vriendelijk geholpen door een jongen uit New York en tijdens het wachten op het overzetten van info hadden we het over van alles en nog wat, heel gezellig!

Eenmaal klaar ben ik weer in een rechte lijn teruggelopen, wat me wel een poosje kostte. Op de terugweg kon ik de zonsondergang nog spotten en terug in mijn hostel ging ik natuurlijk mijn telefoon even testen.

Rond 8 was er een all you can eat taco night in een bar om de hoek waar we door iemand van het hostel heen gebracht werden. Weltegeteld 5 hele dollars kostte dat, niet gek! Ik raakte aan de praat met Josh en Caro, maar was ook wel gesloopt dus na het eten en wat kletsen gingen we rond 10 weer terug. Bedtijd!

Woensdag was een echte niksdoedag, ik was best moe de laatste dagen en slaap niet door ‘s nachts dus misschien ik wilde even een time out, alweer haha. Gelukkig zat ik tot en met zaterdag hier, dus kan ik het me permitteren!

Donderdag was ik stikzenuwachtig, want; ik had een tattoo afspraak! Ja, met dat idee liep ik al langer rond en nu eindelijk was het zo ver (of; opeens was het zo ver, want stresssss). Ik heb in de ochtend niet veel gedaan, zelfs nog een stukje Nederlands voetbal gekeken (niet echt een aanrader als Heerenveen fan..). Guilty pleasure haha en door het tijdverschil eindelijk eens niet midden in de nacht. In de middag heb ik een fiets gehuurd en geprobeerd een veel te grote pizza soldaat te maken. Goed eten, was her advies van de tattoo artist, ik heb het in elk geval geprobeerd. Medium pizza noemen ze dat, ik dacht zelf meer aan een XL formaat, Amerika...

Toen was het zo ver, richting de tattoo shop gefietst en daar Karina, een hele hartelijke vrouw ontmoet. Ze begon meteen met tekenen, verkleinen/ vergroten en de positionering. Binnen een uurtje stond ik weer buiten, met een mooie plakker op mijn been, met drie zeemeeuw silhouetten op mijn huid daaronder! Heel blij, hoewel ik ze daarna even niet meer kon zien, de plakker mocht er de volgende dag pas af en dan moest ik hem goed gaan verzorgen. Een mooie herinnering aan mijn reis en het rondvliegen en tevens symbool staand voor familie, met een donkergrijze meeuw voor mama. Ik ben heel blij met het eindresultaat en dat ik het gedaan heb.

Op de terugweg ben ik nog even langs de Venice Canals gefietst, een schattig wijkje aan allerlei kanaaltjes met bruggetjes. Het weer was top, dus dat was een leuk ommetje. Een geslaagde dag dus!

Vrijdag maakte ik kennis met Aimee, een meisje van Guernsey (Engeland), die ook mee zou gaan op mijn groepsreis naar San Fransisco! Waar Facebook wel niet goed voor is. Ze kwam naar mijn hostel en samen zijn we naar de Santa Monica Pier gelopen, dat had zij nog niet gezien.

Vervolgens namen we de metro naar Hollywood, maar die rit duurde wel even. Los Angeles is echt groot, dus al het reizen kost tijd. Aangekomen daar hebben we eerst geluncht en foto’s gemaakt van de stoep, die vol met de bekende sterren lag.

Vanuit het metrostation hebben we een stukje gelopen en daarna een taxi gepakt naar een uitzichtpunt van het Hollywood sign. We moesten hierdoor dwars door Hollywood Land, de heuvels met alle veel te dure huizen, dus we keken onze ogen uit. Eenmaal aangekomen hadden we fantastisch uitzicht over het Hollywood Sign en moesten we natuurlijk even foto’s maken.

Vanuit daar hebben we weer een taxi genomen naar het centrum van Hollywood. Het werd daar langzamerhand donker en door alle grote billboards op theaters en palmbomen die verlicht werden zag je nog genoeg. De boulevard liep vol met straatartiesten, verklede mensen, muzikanten en dansers, heel gaaf! We hebben hier nog een rondje gelopen, een ijskoffie gehaald bij de Starbucks en daarna zijn we met de metro terug gegaan naar Santa Monica.

Daar hebben we een taxi genomen naar mijn hostel en heerlijk avondgegeten bij een pokébowl restaurantje. Daarna waren we beide best moe dus zijn we beide naar ons hotel/hostel gegaan. Een geslaagde, gezellige dag!

Zaterdag ben ik de dag begonnen met een ontbijtje met een van mijn nieuwe kamergenootjes, aangezien iedereen gisteren uitgecheckt was en in mijn kamer drie nieuwe gezichten waren. Daarna begon de dag hetzelfde als gisteren, rond 11 was Aimee bij mijn hostel en zijn we weer richting Santa Monica gelopen.

We waren beide best vermoeid en lui, dus we hebben de begin van de middag op een terrasje vlakbij de pier gespendeerd. Heel leuk uitzicht, heerlijk weer en een vroege lunch!

Daarna hebben we de metro gepakt voor een paar haltes vanuit Santa Monica en daarna een taxi genomen via de Lyft app, naast Uber ook heel bekend hier in LA. Vervolgens werden we afgezet in de wijk Beverly Hills, de wijk met de grote huizen en mega palmbomen, waar alle bekende mensen wonen.

Na wat fotootjes en rondlopen, belandden we op Rodeo Drive, dé winkelstraat van Beverly Hills. Ralph Lauren, Gucci, D&G, alles zit hier! En iedereen komt dus ook hier. De hele weg liep vol met dikke auto’s varierend van kleurrijke sportwagens tot lompe zwarte Hummers. Heel divers, met de gemeenschappelijke deler dat ze allemaal gigantisch duur zijn.

We stonden nog geen twee tellen op Rodeo Drive, of er liep een (dachten wij?) mentaal gestoorde gast rond te cirkelen om een sportwagen met twee mannen er in. Hij schreeuwde, maar de mannen bleven heel relaxt, de celeb in deze auto bleek het “mugshot model” Jeremy Meeks te zijn. (Indien je dat verhaal niet kent; deze man ging naar de gevangenis omdat hij lid was van een bende, maar maakte daarna goud geld omdat zijn mugshot viral ging omdat hij zo knap was). De aandacht deerde hem niet en even later hoorde we achter ons dat de wandelende “gek” nog wel bekender was dan hij. Wat bleek nu? Deze zogenaamd idioot was een bekende youtuber, die dus waarschijnlijk bezig was met het maken van een video. Een bijzonder tafereel.

Na het halen van een vers sapje hebben we nog een rondje gedaan door de villawijk met de enorme huizen en palmbomen, waarna we weer een Lyft ritje pakte naar het Spacecenter, het hoogte gebouw van LA downtown.

Vanuit daar hadden we een prachtig uitzicht over de stad, aangezien de zon al onder was. Én we hebben over een glazen glijbaan aan het gebouw vast een verdieping naar beneden mogen glijden, met uitzicht dus! Grappige ervaring, ook al duurde het nog geen drie tellen.

Daarna zijn we weer teruggegaan richting mijn hostel, waar ik nog maar eens precies dezelfde pokébowl at als gisteren, hemels! Daarna heb ik uitgecheckt en mijn spullen gepakt, want ik ging met Aimee mee naar haar hotel, zij heeft een bed over in haar kamer. Dit is het hotel waar we opgepikt worden voor de groepsreis en aangezien ik niet zo’n ochtendmens ben leek me dit wel wat beter haha. Bij het hotel waren ze heel aardig, ik mag zelfs zonder te betalen met het ontbijt mee doen!

Zondag in de ochtend hadden we de kennismaking met onze groep, een divers gezelschap met Engelsen, Australiërs, een Duitser, een Noor en ik! De komende week reis ik met hen van Los Angeles naar San Fransisco. Dag één was in elk geval geslaagd, maar dat schrijf ik volgende week wel weer.

Liefs, Wyke (hieronder alvast een foto van de eerste groepsreis dag!)

Fiji; het paradijs op aarde.

Bula, vanaf het hoofdeiland van Fiji! Mijn laatste uurtjes gaan hier in, dus even een verslagje van de afgelopen week! Kleine samenvatting: chillen, eten, chillen, slapen en opnieuw haha!

Zaterdag 12 januari checkte ik ‘s ochtends uit in Christchurch, om 12 uur kwam de shuttle me ophalen en bracht me richting de airport. Daar liep alles heerlijk voorspoedig en raakte ik aan de praat met een Kiwi die nu in San Fransisco woont en een tussenstop had in Fiji, voor ze naar de VS ging, na een bezoek aan familie. Na de check in verloren we elkaar uit het oog, maar in het vliegtuig bleken we naast elkaar te zitten, toeval! Gezellige buurvrouw dus!

Aan de andere kant van mij zat een hele vriendelijke mevrouw uit Fiji, die me meteen al haar hulp aanbood voor accomodaties en me er op wees dat ik in mijn eentje altijd op moest passen. Lief! Ik heb alleen mijn accomodaties al geboekt dus de hulp was overbodig, wel heel schattig.

Na het opstijgen zagen we de bergen van Nieuw-Zeeland vanuit de lucht, een hoop bergen en ook sneeuw/ijs. Toch cool te weten dat ik daar ook ergens rongelopen heb, zoals bij de Franz Josef helihike en mijn wandeling in de omgeving van Mount Cook! Daarna komden we vanuit het vliegtuig ook heel mooi de aankomst op het hoofdeiland Fiji zien (net een stukje geen bewolking)!

Bij aankomst stonden er twee mannen voor de douane met een gitaar liedjes te spelen om ons welkom te heten, supergaaf! Ik vond Fiji vanaf toen al leuk haha! Toen werd het nog beter want na het afhalen van mijn bagage ging ik naar de travelshop waar ik mijn ticket van had voor mijn rondtrip, daar kreeg ik weer een warm welkom en een mooie ketting! Superlieve en behulpzame mensen.

Ik moest even wachten op de taxichauffeur, maar die kwam binnenlopen, zei gedag en ging meteen met mijn backpack aan de haal. Service!

In een kwartiertje reden we naar mijn accomodatie. Het is eigenlijk een groot resort aan zee, alleen met gedeelde kamers. Helemaal prima dus, superfijn! Helaas is het al donker dus zag ik niet zoveel meer..

‘s Avonds zat ik met mijn slippertjes (yes, mijn teen voelt gelukkig steeds beter, moet er alleen niet naar kijken want hij ziet er niet uit haha) aan een tafeltje over zee te kijken voor ik naar bed ging. Het is hier vies warm, zelfs zonder de zon, dus ik mag weer heel goed gaan smeren wil ik niet als kreeftje de eilanden verlaten.

Zaterdag was dus een reisdag en daarna op tijd naar bed. Toch wel een beetje moe en zondag werd ik om 7u al opgepikt voor de boot. De boot naar de Yasawa eilanden, Barefoot Kuata als eerst! Het was zo’n twee uur varen, dus had ik daar nog de hele dag om te relaxen.

Zondag werd ik dus om 7 uur al opgehaald voor mijn boot. Er was enige onduidelijkheid, want de klok werd exact deze nacht (natuurlijk..) verzet. Maar het liep allemaal goed af. In de bus en bij de boot wat gekletst met een Deense en een Canadees, die beide naar andere eilanden gingen. Daarnaast zaten er nog twee gepensioneerde Amerikaanse dames achter ons, die hartstikke lief en gezellig waren. De twee uur op de boot vloog voorbij. Overigens is de zee hier bizar rustig, ik heb nagenoeg nog geen golven gezien! Heel relaxt boottripje dus! Met als uitzicht het ene miniscule eilandje na het andere, wauw!

De Yasawa flyer (een catamaranboot met drie verdiepingen) vaart ‘s ochtends uit vanaf het hoofdeiland, maakt een rondje eilanden en keer dan ‘s avonds weer terug. Het derde eiland was mijn eerste stop! De grote boot werd stilgelegd, er kwamen verschillende kleine bootjes aanvaren die ons met onze bagage oppikten en toen we de kust naderde stonden er al weer twee mannen klaar met gitaar en hun welkomstlied, die ze afsloten met Bula (het ‘hallo’ van Fiji, wat overigens nog veel meer gastvrije betekenissen heeft), waarop iedereen Bula terugriep, een komische gewaarwording. Verder stond er verderop ook nog iemand te dansen op een rots om ons welkom te heten, bijzonder maar heel leuk!

Het was de dagen op Barefoot Kuata bloedheet en ik verbrand als een malle, maar het was er wel heel mooi en fijn. Mensen zijn heel vriendelijk en praten graag, ik heb zelfs toe kunnen kijken hoe iemand voor mij een mandje vlocht, superleuk!

Verder niet heel veel toeristen, lekker muziekjes luisteren en een boek lezen met af en toen een plons in het zwembad; heaven! Want, ook al klinkt dat heel verwend en geloof het of niet, reizen kan best vermoeiend zijn. Een momentje voor mezelf kwam niet verkeerd uit, dus nam ik het er hier maar van!

‘s Avonds zijn de diners heel goed (van a la carte, tot buffet en sharing on the table) en daarna is er weinig meer te doen. Rustige en vroege nachten dus.

Wel hebben we nog gezellig spelletjes gespeeld met de mensen die hier zijn, basic, maar gezellig. Een van de ochtenden heb ik nog de zonsopkomst bekeken, ook fenomenaal. Aan mooie uitzichten was hier geen gebrek.

Na twee nachten op Barefoot Kuata maakte ik de overstap met de boot naar Barefoot Manta, zo’n anderhalf uur varen. Ook daar heb ik de eerste twee dagen maar weinig spannends meegemaakt. De Yasawa eilanden zijn volledig gericht op toerisme, dus behalve een mooi resort en een prachtige omgeving is er ook helemaal niks. Resultaat; je doet ook helemaal niks. En dat bevalt me eigenlijk prima haha.

Ik weet niet hoeveel kilo ik zwaarder ben na al dat niks doen, want het concept eten begrijpen ze hier wel iets te goed. De mensen zijn zo vriendelijk, het zijn een soort feeders; ze komen je gerust vertellen dat je meer moet eten in het kader van “make your belly happy”. Nou, mijn excuses mevrouw, maar mijn belly wordt vrees ik allesbehalve happy als ik er nog meer in stop..

Maar goed; mooi weer, goed eten, prachtige omgeving en een goede reden om niks te doen, wat wil een mens nog meer?

Een beetje actie! Dus daar was het op dag 3 op Barefoot Manta tijd voor. Ik had me namelijk, gedeeltelijk door anderen hun enthousiasme, gedeeltelijk in een soort waas, opgegeven voor een introduik, gezien ik nog nooit gedoken had. Hartstikke leuk, enige kléíne puntje was dat we dat gingen doen op 12 meter diepte van de Stille Oceaan met een groepje haaien. Want vertelde de meneer van de duikschool trots; Fiji is de enige plek ter wereld waar je zonder duikcertificaat en zonder kooi kan duiken met bullsharks, ookwel stierhaaien in het Nederlands. Waar wikipedia dan weer over zegt; “De stierhaai is een onvoorspelbare, vaak agressieve soort en verantwoordelijk voor veel aanvallen op mensen.” Great.

Ik moet zeggen dat ik niet het idee heb gauw bang te zijn, maar hier heb ik toch wel even de kriebels van gehad. Gelukkig ging Morgan, een Canadees van mijn resort die ook nog nooit gedoken had ook en was ik blij te merken dat hij ook wel een beetje nerveus was.

In de ochtend vertrokken we naar een ander eiland, waar nog drie Ierse meiden meededen met de duik, ook allen zonder ervaring. Eenmaal in onze duikpakken gehesen kon de spoedcursus beginnen. We leerden de minimale basis; ademhaling, signalen onderwater en hoe je water uit je bril/mondstuk kreeg.

Toen iedereen een beetje gewend was en zich comfortabel genoeg voelden, voeren we naar de locatie van de haaien. Daar gingen we het water in en werden we begeleid door ieder een eigen instructeur tot 12 meter diepte. We waren er nog niet aangekomen of de haaien doken op. Wij werden gepositioneerd achter een miniscuul muurtjes van misschien iets meer dan een halve meter en voor ons zwommen héél veel haaien. Ze werden gevoerd door wat duikers waardoor ze enorm dichtbij kwamen, bizar. Eng, maar ontzettend cool tegelijk.

Na 30/45 minuten werden we weer langzaam omhoog begeleid, waar we de boot weer in gingen. We werden nog naar het eiland gebracht om te lunchen en daarna gingen we terug. Wat een gave ervaring! Achteraf werd ons verteld dat er 16 haaien waren en in totaal vier soorten.

De middag heb ik nog nagenoten en foto’s en filmpjes laten zien aan wat staffmedewerkers die erg nieuwsgierig waren naar mijn ervaring. Wederom een hoogtepunt van mijn reis, ik had het niet willen missen!

De volgende ochtend werd ik weer gedag gezongen (blijft bijzonder, ze zingen hier voor elke gelegenheid, en goed ook! Het lijkt wel alsof ze erop aangenomen zijn haha!) ik vertrok naar Blue Lagoon voor mijn laatste twee nachten op de Yasawa eilanden. Wát een paradijs. Fantastisch strand, wederom lieve mensen en nog meer luxe. Mijn kamer had hier zelfs airconditioning, ik denk dat dat de hoofdreden is dat ik niet gesmolten ben.

Het was hier namelijk erg warm, met een hele hoge luchtvochtigheid. Tel daar bij op de we op Blue Lagoon de nodige regen hebben moeten verduren en het was helemaal plakken. Mijn laatste dagen sloot ik dus af met definitieve kennismaking van het regenseizoen op Fiji, weer een ervaring rijker..

Gisteren had ik de Yasawa flyer weer terug naar het hoofdeiland. Waar de heenweg zoveel mooie uitzichten gaf was het gisteren maar grauw en regenachtig. Uitgerekend wanneer we van de boot af gingen begon het weer te gieten natuurlijk. Maar ach, het is in elk geval niet koud, dus ik mag niet klagen (ja, jullie in Nederland wel, vooruit).

Ik heb dus op Fiji voornamelijk full time gerelaxt, boeken verslonden en mezelf gelukkig geprezen met alle mooie uitzichten, maar ook met deze reis in het algemeen. Want wat heb ik tot nu toe veel mogen zien, doen en meemaken. En wat heb ik onderweg veel toffe mensen ontmoet, waarbij ook echt vriendschappen zijn ontstaan. Ik had dit oprecht allemaal niet durven dromen.

Dussss, vanavond op naar het volgende avontuur. En het volgende bijzondere; ik ga tweemaal 21 januari meemaken. Nu ik dit schrijf is het maandag 21 januari in Fiji, ik vlieg hier vanavond. Als ik aankom in de Verenigde Staten is het daar kwart voor 12 in de ochtend, wederom 21 januari. Back to the past dus! Van 11 uur voorlopen op Nederland, ga ik zo 9 uur terug. Een hele lange dag dus! Eens zien wat Californië me gaat brengen!

Liefs, Wyke.

Nieuw-Zeeland; De laatste week!

Kia Ora, voor de laatste keer!

Mijn laatste blog over Nieuw-Zeeland! Morgen vlieg ik vanaf Christchurch naar Fiji, waar ik zo’n anderhalve week mag vertoeven. Heel benieuwd hoe dat gaat zijn, maar eerst Nieuw-Zeeland;

Op donderdag 3 januari vertrokken we om 5 voor 8 vanaf het hostel, ik had wederom een nieuwe groep en een nieuwe chauffeur. We reden Queenstown uit en gingen richting Milford Sound, het grootste national park van Nieuw Zeeland. Eerst nog ff een toiletpauze en daar gingen we!

De route erheen was alleen al fantastisch. Hoge bergen met hun toppen in de grote witte wolken, grote watervallen, veel groen, supergaaf! Echt een van de mooiste omgevingen tot nu toe, ik blijf me wederom verbazen dat het altijd nog weer indrukwekkender kan..

We maakten een stop bij een grote groene vlakte waar we heel mooi uitzicht hadden. Vervolgens een stop bij een kleine wandeling richting de reflecting lakes, waar je de reflectie van de bergen in het water kon zien!

Daarna reden we door naar Te Anau, een dorp waar we onze boodschappen voor de komende dag moesten doen. Dat was nog een challenge, want onze accomodatie was niet veel meer dan een bed. Het is in de middle of nowhere en werkt met een generator, dus; zonder koelkast, weinig telefoonservice, wifi en beperkte elektriciteit die er ‘s avonds afgegooid word. Het werden wraps met roomkaas, sla en gerookte kip; op hoop van zegen dat dat goed blijft.

Vervolgens reden we naar de haven, waar we op de boot stapten om tussen de fjorden en watervallen door te varen. Zelfs nog wat zeehonden gespot! Wederom mooie uitzichten, wel wat grauw, maar het regent hier 75% van de tijd (en vandaag was het relatief droog) dus we klagen niet.

Na de boottour zijn we doorgereden richting Gunns Camp, onze accomodatie. Wederom met tussenstops, waaronder eentje aan de waterval, waar we de Kea spotten. Deze vogel is bedreigd, oa omdat hij nergens bang voor is.. Het is een fantastisch mooie vogel, nog mooier wanneer hij zijn vliegels openslaat.. Ik kon hem gelukkig goed op de foto krijgen, mooie native bird van Nieuw-Zeeland!

Ook bij de wachtrij voor eenbaanstunnel mochten we nog even foto’s maken. Wat een toffe dag!

In de avond kwamen we aan bij Gunns Camp, wat er prima uitziet. De keuken was inderdaad vrij klein, gelukkig was mijn eten zo klaar! Na het eten hebben we 5 meiden gekaart (twee Duitse, een Franse en een Australische) en daarna zijn we met zijn vieren (min één Duitse) een stukje gaan wandelen om glow worms te spotten!

Uiteindelijk vonden we ze! Een bijzonder fenomeen en op de foto lijkt het wat sneu, maar in het echt is het een mooi gezicht.

Daarna zijn we maar gaan slapen, want alles is hier uit na tien uur. Goede nachtrust dus!

Vrijdag vertrokken we vanuit Milford Sound naar Stewart Island. De dag begon mooi, waardoor we nog een wandeling in de ochtend konden maken, maar vanaf de middag werd het koud en regenachtig.

Na wat mensen in Invercargill afgezet te hebben (de vaste land stop), reden we door naar Bluff, de kustplaats waar de ferries richting Stewart Island vertrokken.

De boot vertrok rond 5 en het was een uur varen. De boottocht zelf was pittig, de wind en golven waren behoorlijk, dus niet iedereen zat meer heel rustig in zijn stoel. Gelukkig had ik zelf weinig last van zeeziekte.

Eenmaal aangekomen checkten we in, gingen we boodschappen doen en was het al weer etenstijd.

Na het eten vertrokken we rond half 9 naar de haven waar je, als het goed is, rond zonsondergang pinguïns kan spotten! Na een uur koukleumen en wachten (ja Nederland, het werd hier ook 12 graden en daar ben ik niet op voorbereid & niet meer aan gewend haha), kwamen ze dan eindelijk tevoorschijn. Een hele kunst ze op de foto te krijgen ivm de afstand en het minimale licht, gelukkig is het toch nog enigszins gelukt (zie foto’s).

Daarna een korte stop gemaakt bij het hostel, want daarna gingen we op zoek naar de bekende vogel van Nieuw-Zeeland; de kiwi. Deze komt vrij veel voor op Stewart Island, dus konden we een poging doen. Ons werd aangeraden op het rugby veld te gaan kijken, dus dat deden we. Met allerlei rode zaklampjes (kiwi’s zien niet fantastisch, dus dit schrikt minder af dat fel wit licht), liepen we voor anderhalf uur (!) te dolen op een rugbyveld.. En toen was ik er klaar mee haha. We hebben ze gehoord, maar ze zaten vrij diep in het bos, dus na middernacht zijn we maar teruggegaan.

Een warme douche deed gelukkig wonderen en daarna lekker naar bed!

Zaterdag stond er een wandeling op het programma. Ik trok erop uit met een Franse, een Duitse en een Australische meid. We liepen een van de aangeraden routes, wat door het mooie weer geen straf was. Door de kou van gister was ik goed voorbereid, maar nu bleek het weer overdreven.. Het blijft een struggle haha.

We liepen via allerlei bospaden langs de kust, met heel veel trappen. Eenmaal boven? Dan weer met de trap naar beneden. En beneden? Dan natuurlijk gewoon weer naar boven.

Wel kwamen we veel leuke plekjes tegen onderweg en hadden we de tijd, dus we vermaakten ons prima. Na de wandeling gingen we samen lunchen bij de lokale pub, ook heel gezellig. Ik vond nog een armbandje, wat ik netjes aan het plaatselijke “lost&found” bord gehangen heb, tot zo ver mijn burgerlijke plicht!

Rond twee uur brachten we nog een bezoekje aan een 40 minuten durende film over de geschiedenis van Stewart Island. De film zat echter vol vrij Nieuw-Zeelandse humor, die niet altijd te bevatten was.. Daarnaast was ik best moe, dus heb ik een mini-powernap gedaan, oeps..

Om half 4 vertrok de boot weer richting vaste land. Dit keer gelukkig iets rustiger, hoewel het wederom te heftig was voor een aantal mensen. Gelukkig gingen niet naar het buitendek, dan hadden wij daar geen last van.

Aangekomen op het vaste land pikten we weer mensen op die in Invercargill gelogeerd hadden en reden we in een stuk door zo snel mogelijk naar Queenstown. Daar spendeerde ik de avond met wat oude en ook nieuwe busgenoten in een bar, wat wederom erg gezellig was! Daarna mijn stapelbedje in gedoken, want de volgende dag stond er wederom een rit op het programma!

Maandag vertrok ik namelijk vroeg vanuit Queenstown richting Mount Cook National Park. Een fantastisch park schijnt, maar we zagen er maar weinig van. Op de tussenstops na (die je op de foto’s ziet), want die waren weer fantastisch mooi! En nee, geen photoshop, dat meer is écht zo blauw!

Sinds we wegreden regende het en dat is het, op wat droog weer tijdens pauzes na, de rest van de dag blijven doen. Toen we hier halverwege de middag aankwamen was het dus de keuze; of natregenend een hike doen, of niksen in het hostel. En omdat het echt met bakken uit de lucht kwam (en daardoor de bergen ook niet meer zichtbaar waren door de wolken), bleek die keuze niet zo lastig.

Dus; heb ik me maar op een andere manier nuttig proberen te maken. Foto’s uitzoeken, Polarsteps schrijven, een wasje draaien, koken, ik kwam de dag wel door. Leuk is anders als je in een mooi national park zit en morgen weer vertrekt, maar er zat niet veel anders op.

Omdat het maandag zulk dramatisch weer was, begon ik er toch serieus over na te denken om de wandeling op de dinsdagochtend voor de busrit te doen. Na wat overleg afgelopen avond besloot ik samen met busgenoot Thomas om 6 uur te vertrekken. Wat anderen mensen gingen ook lopen, maar nog eerder en dat was aan ons niet helemaal besteed..

Zes uur was vroeg genoeg, zonsopkomst was net geweest en om stipt 6:00h verlieten we het hostel voor de Hooker Valley walk, die ongeveer 3,5 uur in beslag nam (normaal 2,5/3, maar we moesten eerst nog naar de parkeerplaats).

Achteraf absoluut geen spijt van! Het national park was prachtig. Waar we weggingen met laaghangende bewolking trok het met de minuut verder open en kregen we de mooiste uitzichten vanaf bruggen, over meren en de bergen. Wederom weer het besef dat je denkt dat het niet mooier kan dan je al gezien hebt en dat dan toch weer te overtreffen valt, bizar..

Op de terugweg konden we opnieuw foto’s maken op de viewpoints, want het was nog verder opgeklaard. Uiteindelijk heb ik de zonnebrand er nog bijgepakt, aangezien het erg zonnig werd, echt heel fijn haha.

Rond half 10 waren we terug. Na een bak yoghurt en de laatste spullen inpakken reden we rond 10 uur door richting Tekapo, met wederom wat stopt waar we Mount Cook konden spotten.

Aangekomen in Tekapo hadden we een lange lunchpauze waar we in het zonnetje onze lunches van het plaatselijke café op aten. Na nog wat mensen opgepikt te hebben gingen we verder door naar Peel Forest. Deze locatie staat bekend om een van de gaafste rafting plaatsen van Nieuw-Zeeland. Helaas moet ik die laten schieten, alle activiteiten zijn hier fantastisch, maar ook zeker prijzig..

De namiddag rustig aan gedaan, ik voelde me niet fit en was best moe, ik ben zelfs voor het eten nog in slaap gevallen, oeps.. Met z’n allen een lekkere groepsBBQ verorbert voor ik mijn bedje in ging. Lekker rustige avond, die kan ik best gebruiken na de vroege ochtend.

Woensdag heb ik een relatief saaie dag. De ochtend hadden we vrij, waardoor ik lekker kon uitslapen en aangezien ik me niet fit voelde was dat niet zo’n straf.

Rond de middag vertrokken we met de bus naar Christchurch waar ik eigenlijk ook niet zoveel uitgevoerd heb. Beetje rondgelopen in het noorden, aangezien mijn hostel daar zat en ik nog terug zou komen in Christchurch. Prima reis en rustig aan dag dus.

Op donderdag vertrokken we naar Kaikoura, een kustplaats in het westen. Deze plek staat bekend om het leven in de oceaan. De kustroute was mooi, we zagen zelfs zeehonden en dolfijnen vanaf de weg! Aangekomen bezochten we eerst een uitzichtpunt en daar een plek waar de zeehonden regelmatig uithangen, met succes! Het zijn net fotomodellen, poseren ging ze prima af en we konden heel dichtbij komen, bijzonder!

De namiddag spendeerde ik met mijn busgenoten bij het hostel in de zon. Ze hadden zelfs een keyboard, dus ik kon even checken of ik het al verleerd was, viel mee gelukkig. We dronken wat, kletsten wat en de tijd vloog voorbij. We besloten te gaan eten bij een lokaal “Fish & Chips” restaurant, aangeraden door de buschauffeur. Hoewel ik even geen fish and chips meer kon zien had ik daar ook een prima avondmaaltijd.

Eenmaal teruggekomen zocht ik mijn rust weer een beetje op en niet veel later ging ik slapen want de ochtend zou vroeg zijn; ik ging de volgende dag zwemmen met dolfijnen!

En wat was het vroeg vrijdag! Om 4:15 moest ik mijn bed uit, want we moest er rond kwart over 5 zijn en het was nog wel een stukje lopen. Met z’n 4en vertrokken we uit het hostel naar de “Dolphin Encounter”, de plek waar we moesten zijn voor de zwem activiteit. Aangekomen werden we voorzien van al onze spullen; flippers, een tweedelig wetsuit, bril met snorkel en een wetsuitdeel voor over je hoofd. Een pasronde volgde waarbij iedereen (gelukkig!) z’n wetsuit mocht aanhouden. We werden met al onze spullen in een ruimte neergezet waar we een video te zien kregen met instructies. Hoe je moet zwemmen, wat de tekenen zijn voor als je in problemen bent en wanneer je uit het water moet komen en ook wat de dolfijnen leuk vinden. Zo zijn ze gek op geluid en vinden ze het leuk samen rondjes te zwemmen, dus dit kon je doen hun aandacht te trekken. Met de kanttekening dat het wilde dolfijnen blijven en hun gedrag dus niet te voorspellen valt, de vraag is dus of ze ons uberhaupt wel interessant vinden..

We vertrokken met de bussen naar de haven waar meerdere boten klaar lagen om ons mee te nemen. We hadden top weer, bijna geen wind en de zonsopkomst was ook heel mooi. Vanaf nu kon de zoektocht beginnen. Onderweg kwamen we eerst een hoop grote albatrossen tegen, even later ook de zeehonden. Het was even wachten, maar toen spotten we ook ons eerste groepje dolfijnen.

Niet veel later werden we omringd door dolfijnen en konden we het water in. Wát een ervaring. Het waren er zoveel, en veel wilden ook graag spelen! Ze zwommen rondjes om me heen, ze zwommen langs me heen en zijn super nieuwsgierig dus komen heel dichtbij.

In totaal werden we vier keer het water in gelaten en hadden we genoeg tijd om ze te zien! Na de 4 snorkelsessies kwamen we weer op de boot een kleedde we ons daar om, om nog wat dolfijnen te bekijken vanaf de boot. Echte acrobaten, ze maakten allerlei flips boven het wateroppervlak, heel gaaf!

Kleine tegenvaller, ik verloor mijn stabiliteit op de boot en stootte mijn teen tegen een iets te scherp metalen oppervlak. Bloeden natuurlijk en het deed echt flink veel pijn. Uiteindelijk waggelend de boot af, waarna we met z’n allen weer bij het dolfijnencentrum werden afgezet en opgehaald door de Straybus.

Toen hield mijn Stray avontuur op, ik pakte mijn spullen en heb daarna één kilometer als een pinguïn naar de Intercitybus gewandeld. Ik ging namelijk niet door met de groep, maar terug naar Christchurch, aangezien mijn Nieuw-Zeeland tijd er al bijna op zit en ik een dezer dagen al weer vlieg.

Aangekomen in Christchurch had mijn teen natuurlijk de hele tijd op de grond gestaan en was compleet opgezwollen. Toen was lopen al helemaal geen succes meer. Ik heb de bus gepakt naar het hostel, waar zelfs de buschauffeur een beetje medelijden had en me wat dichterbij afzette, superlief!

In Christchurch zelf heb ik die middag dus niet veel meer gedaan dan met mijn been omhoog zitten en hopen dat de zwelling zou verdwijnen. Gelukkig had ik gezelschap van Kerstin, een meisje van mijn bus die ik al eerder ontmoet had. We hebben samen wat te eten besteld en gezien haar medische achtergrond hebben we het daarna maar goed ingetapet. Op hoop van zegen dat het morgen wat beter is. Ben daarna lekker op tijd gaan slapen, aangezien het zo vroeg was deze morgen. Moe, maar zeker voldaan!

Vanochtend was mijn laatste volle dag. Ik heb lekker uitgeslapen en daarna met Kerstin, de Oostenrijkse beneden gezeten. Beetje kletsen, beetje lezen/ foto’s uitzoeken/ relaxen. We hebben mijn teen nog even goed onder de loep genomen en het ziet er al wel beter uit dan gisteren, gelukkig! Hij is nog steeds dik, maar niet zo als eerder en het ziet er naar uit dat mijn nagel het niet overleefd heeft, maar het zij zo.

Nu goed schoonhouden en hooghouden en dan loop ik snel weer een beetje beter hoop ik.

In de namiddag heb ik Kerstin gedag gezegd, zij vloog vanavond naar Melbourne! Daarna ben ik naar buiten gegaan om met Hanna af te spreken, een Australische die nu ook weer in Christchurch zat. We hebben een rondje gelopen door de stad (heerlijk traag, maar het ging gelukkig wel!) er was een komediefestival aan de gang, met gratis street art performances, leuk om te zien! Daarna hebben we nog wat gegeten en gedronken samen. Christchurch is een vrij moderne stad omdat een aardbeving hier grotendeels alles verwoest heeft. Ze zijn dus nog steeds druk, waardoor het niet de meest mooie stad is, maar toch vind ik het wel wat hebben.

Vanavond heb ik een relaxte avond, spullen inpakken en lekker op tijd slapen, zo’n niet meewerkende voet is toch best vermoeiend. Morgen neem ik de shuttle naar de airport en vlieg ik halverwege de middag naar Fiji! Benieuwd wat me daar te wachten staat!

Liefs, Wyke.

Nieuw-Zeeland; De feestdagen op het Zuidereiland

Kia Ora!

Hier weer even een update, vanaf het zuidereiland van Nieuw-Zeeland. Ik was gebleven bij kerstavond en onze BBQ was helemaal geslaagd, leuke avond gehad!

Eerste m kerstdag viel helaas nogal tegen.. Ik had allerlei plannen aangezien ik me de vorige dag flink had kunnen opladen, bleek het weer alles behalve mee te zitten.. Het regende de hele dag non stop en het was echt om te huilen. De volgende dag zou ik vertrekken en zo had ik helemaal niks van de omgeving gezien..

Ik heb de dag maar wat uitgezeten met andere mensen die ook echt geen zin hadden uren te hiken in de stromende regen. En de mensen die het wel probeerden kwamen grotendeels gedesillusioneerd terug, want echt mooi was het uitzicht hierdoor ook niet meer.

In de avond, om 8 uur, werd het dan eindelijk droog. Ik besloot een wandeling te maken naar het strand en gelukkig was er wat gezelschap dat dat ook wel zag zitten. Goede keuze, want dat maakte mijn dag helemaal, de luchten en de omgeving waren namelijk prachtig, evenals de zonsondergang.

Daarna afgesloten met een drankje aan het kampvuur en daarna het bed in gekropen, want morgen gaat de bus vroeg. Een ‘eind goed, al goed’ eerste kerstdag!

Woensdag 26 december ging de bus vroeg, want dit zou een flink lange reisdag worden. We gingen namelijk van Marahau (Abel Tasman Park) naar Franz Josef en dat zijn best wat kilometers.

Na twee simpele koffie en toiletstops reden we richting de westkust, ik moest meteen aan de Great Ocean Road denken. Niet hetzelfde, wel hetzelfde idee. We aten lunch aan zee, waar het overigens prachtig was en sprongen daarna weer in de bus richting Greymouth.

Vlak voor Greymouth hielden we nog een stop voor de welbekende ‘Pancake Rocks’, de foto’s spreken voor zich. Hele mooie route, topweer en gave uitzichten en dus een hele leuke stop!

Vervolgens maakten we nog een stop in Hokitika, de Jade (groene steen) hoofdstad van Nieuw-Zeeland. Daar kocht ik mijn Nieuw-Zeeland armbandje, die ik nu al weer verloren ben (losgegaan, gelukkig was hij niet zo duur, 2$ haha..).

Uiteindelijk kwamen we dan rond zes uur eindelijk aan in Franz Josef. Na een korte stop ivm de briefing voor de ‘Heli hike’ gingen we naar de accommodatie. Er was ‘Pizza Fest’, een all you can eat pizza avond, waar we aan deelnamen en daarna hebben we nog wat drankjes gedaan!

Donderdag was een van de allergaafste dagen tot nu toe! Ik had een ‘heli-hike’ geboekt, waarmee ik per helicopter naar de Franz Josef gletsjer gebracht werd en daar een hike zou doen.

Aangezien hij woensdag nog gecancelled was (laaghangende bewolking) ging ik er maar niet te hard vanuit dat het vanochtend veel beter zou zijn. Maar niets bleek minder waar, het was echt fantastisch weer en we gingen gewoon!

Om 8 uur zaten we klaar voor de briefing waarna we in hikeboots stapten en met een tasje met oa. spikes klaar waren voor het avontuur. We liepen naar de heli waar we in twee groepjes van 5 gedeeld werden en zo per helicopter afgezet werden op de gletsjer, hoe vet!

Aangekomen gingen de spikes onder de schoenen en kreeg iedereen een wandelstok. We klommen naar boven, door het ijs, langs het ijs en over het ijs. Aangezien het weer woensdag slecht was, het de dag ervoor kerst was en de gletsjer vrij vlot smelt, waren de uitgekapte paden vrij vlot verdwenen waardoor onze gids erg druk was met het opnieuw creëren van paden voor ons. Maar zo hadden we ruim de tijd om te genieten van de omgeving, ook niet verkeerd, want het was heel bijzonder!

We hebben er tot rond de middag gewandeld en daarna werden we weer opgepikt, rond 1 waren we wel weer terug. Een enorm gave ervaring, die ik niet had willen missen!

In de middag even rustig aan gedaan en daarna hebben we nog een kijkje genomen bij de hot pools, die zaten bij de prijs in. Lekker gechillt in warme zwembaden en daarna voldaan weer terug.

Vrijdag was wederom een relatief lange reisdag van Franz Josef naar Wanaka, tevens mijn verblijfsplaats voor Oud&Nieuw. Half 9 zaten we in de bus en kon de rit beginnen.

Onze chauffeur Lego vertelde ons vooraf al dat dit een van zijn favoriete ritten van de bustour was en ik snap zeker waarom. We moesten langs de kust, door de bergen en langs allerlei prachtige meren.

We hielden stops bij diverse uitkijkpunten. In de ochtend deden we een hike van 45 minuten naar het meer en in de middag een wandelingetje naar de Blue Pools en een grote waterval.

Na al deze stops hadden we ook nog een stop aan zee om wilde dolfijnen te spotten (wel gezien, niet op camera kunnen krijgen). En de laatste stop was een stop met uitzicht over een van de meren in de omgeving; supermooi!

Ondanks dat we pas rond 5 in Wanaka aankwamen was het een mooie dag! Omdat ik hier wat langer blijf dan de rest van de groep sliep ik in een ander (scheen wat beter te zijn) hostel, maar rond de avond heb ik ze weer opgezocht.

Het was namelijk prachtig weer, dus we gingen picknicken op het strand. Enig nadeel (zul je net zien..), toen de boodschappen gehaald waren en we het strand op liepen was de zon nergens te bekennen en waaide het flink.

Vernikkelen aan het strand dus. Daarna zijn we de Irish Pub in gedoken en na een gezellige avond heb ik iedereen gedag gezegd. Wie weet kom ik nog wat mensen tegen, maar dat zien we dan wel weer.

Zaterdag had ik een heerlijk chille dag in Wanaka. Het was topweer, dus rond de middag ben ik na een bezoekje aan de supermarkt en met een laag zonnebrand op lekker gaan relaxen aan het meer.

Mensen kijken, boekje lezen, foto’s van de afgelopen dagen bekijken en mijn lunch uit de supermarkt opeten. Ik heb me er prima vermaakt, even een ik-dag en lekker opladen.

Daarnaast boekte ik mijn skydive voor de volgende dag! Spannend.

Aan het einde van de dag nog even een drankje gedaan met de mensen van mijn hostel en daarna op tijd naar bed voor de skydive!

Zondag ben ik vroeg opgestaan om het Skydive centrum te bellen; gaat het door of niet? En ik mocht inderdaad aantreden, want het weer was prima!

Met een shuttle vanaf het centrum naar de kleine Wanaka skydive airport gebracht waar ik wat papieren moest tekenen en vervolgens mijn spullen in een kluis kon stoppen en mezelf in een overall en een harnas mocht hijsen.

Ik ontmoette mijn parachutist en aangezien ik de foto’s en video’s bijgeboekt had (megaduur, maar aangezien ik niet van plan ben veel vaker te springen, wilde ik toch graag beeldmateriaal) ging hij me kort voor vertrek nog even interviewen. Heel awkward natuurlijk, maar part of the experience denk ik.

Even later werden we naar het vliegtuig gedirigeerd en mochten we instappen. Omdat ze werken met drie verschillende hoogtes hing het vliegtuig al stil op 12.000 feet omdat daar de eerste vier sprongen. Heel gek om die het vliegtuig uit te zien verdwijnen en vervolgens zelf nog een stukje door te vliegen.

Na hun sprongen kreeg ik ook een zuurstofmaster, een standaardprocedure voor het springen van deze hoogte.

Nog geen 5 minuten later was het mijn beurt. We gingen zitten op het randje van het vliegtuig en voor ik het wist werd ik er min of meer uitgeduwd door mijn parachutist. Daar ging ik dan.. De vrije val duurde ongeveer een minuut en ik kan je vertellen dat dat best lang is. We gingen nog dwars door een wolk heen, ook wel weer grappig. Hele ervaring, maar door het extreme hoogteverschil was het wel een aanslag op mijn oren. Gelukkig doen die het inmiddels weer naar behoren.

Vanaf het moment dat de parachute uitging werd het allemaal een stuk comfortabeler en relaxter. Ik kon rustig van al het uitzicht genieten en even later liep de landing ook voorspoedig. Daarna kreeg ik een usb mee met alle foto’s en video’s die ik gelukkig kon bekijken in mijn hostel.

Veel meer dan dat heb ik vandaag ook niet gedaan. Nagenoten, de foto’s bekeken en een filmpje gekeken. In de avond ben ik nog een blokje om geweest in het centrum, maar het regende dus was niet zo fantastisch. Gelukkig maakte de ochtend een hoop goed, het was een hele toffe ervaring! Deze week zit nu al vol hoogtepunten (letterlijk, haha!)

Oudjaarsdag heb ik lekker ontbeten in de tuin, want het was wederom heel mooi weer! Ik besloot na mijn ontbijt een bezoekje te brengen aan de Wanaka Tree, de bekende attractie van Wanaka.

Deze boom groeit namelijk in het Wanaka meer, een bijzondere verschijning dus.

Na het zelf te hebben gezien en wat foto’s verder, maakte ik dat ik weg kwam, want het stikte er van de toeristen!

Ik liep terug via de supermarkt en eindigde weer aan het strand met mijn lunch, heel vervelend.. Not.

Daarna ging ik terug naar mijn hostel, want ik moest ook weer eens wassen.. Tijdens de was met wat mensen in het hostel gekletst, de meesten gingen naar een nabijgelegen festival rond de middag, om daar oud en nieuw te vieren. Ikzelf had nog weinig plannen, ik kende wel iemand die hierheen kwam met de bus van vandaag, dus mogelijk dat wij gingen afspreken.

Aan het eind van de middag waren we in het hostel nog met drie over, twee jongens (van de VS en van Israël) en ik. Na het koken en een frisse douche besloten we met z’n drietjes Taki (het israëlische Uno) te gaan spelen, met de nodige drankjes. Enorm gezellig!

Rond half 11 gingen we naar de stad, er was een dj aan het draaien op het plein en verder vroegen ze eigenlijk overal entree. We besloten eerst een beetje rond te lopen en eindigden rond middernacht met onze voeten op het strand van Wanaka, om het vuurwerk te kunnen zien. Dat was overigens fantastisch mooi, ze staken het af vanaf de haven zodat het precies boven het meer afging. Heel gaaf!

Daarna wilden de jongens kebab halen en ben ik meegeweest. Eenmaal daar liep ik iemand van een van mijn eerdere bussen tegen het lijf, superleuk! Hij was weer met een groep mensen die ik ook kende en dus eindigden we met z’n allen in een bar. Rond half 3 had ik het wel gezien en ben ik teruggegaan.

Op nieuwjaarsdag mocht ik om half 11 aantreden voor de bus naar Queenstown. Viel mee, het had erger gekund. Voordeel; bijna niemand was zo gek, dus ik had een hele rustige bus.

Het was geen hele lange rit, we hadden nog een tussenstop bij het bungeejump centrum. Supergaaf, maar gezien al mijn eerdere activiteiten, moet ik nu maar even rustig aan doen. (En eerlijk gezegd lijkt me dit nog een stuk enger dan een skydive).

Ergens halverwege de middag kwamen we aan in Queenstown, waar ik een beetje door de stad gewandeld heb. Eerst met een Nederlands meisje van deze bus, daarna even met twee andere Nederlandse meisjes op het gras gerelaxt en toen ik terugging naar mijn hostel kwam ik Simon, een Duitse jongen van mijn bussen op het Noordereiland weer tegen.

Uiteindelijk bleek een grote groep van die gezellig bus daar in Queenstown te zitten, dus ben ik ‘s avonds nog wat met ze gaan drinken. Superleuk dat je elkaar blijft tegenkomen!

Vandaag, 2 januari, heb ik besteed aan het uitzoeken van foto’s en het schijven van mijn blog. Ik had flinke hoofdpijn (nee, gister geen druppel alcohol gedronken haha)en had niet echt ergens zin in. Heb een beetje de stad door gewandeld en gerelaxt in de zon! Soms zijn die dagen ook wel lekker.

De komende dagen ga ik de meest zuidelijke loop doen van Nieuw-Zeeland, zoals het Milford Sound National Park en Stewart Island. Daarna reis ik weer omhoog richting Christchurch, want over een kleine anderhalve week vlieg ik alweer naar Fiji! Time flies!

Tot slot nog; Iedereen de beste wensen voor 2019! Dat iedereens dromen maar uit mogen komen! Ik ben aardig op weg, dus ik hoop dat lekker voort te zetten in het nieuwe jaar. Cheers!

Nieuw-Zeeland; Noordereiland naar Zuidereiland!

Hier weer eens een update, dit keer vanuit Nieuw-Zeeland. Het bevalt hier prima, ik vermaak me goed. Veel onder de de mensen hier, dus minder tijd uitgebreid alles bij te houden, maar ik doe mijn best! Het is hierdoor wel weer een lang verhaal, bij deze.

Maandag 10 december vroeg de trein gepakt naar de airport en Coen gedag gezegd. Ging gelukkig allemaal heel voorspoedig, binnen no time was ik op de airport en volgens planning vlogen we ook.

Toen weer drie uur tijd verschil erbij, ik zit nu op +12 ten opzichte van Nederland, een half dag dus. Aangekomen in mijn hostel eerst een paar uurtjes gerelaxt op mijn bed en in de namiddag/ avond een stukje in de buurt gelopen, even kijken wat er te doen is.

Er zitten in Auckland in elk geval flinke hoogteverschillen in de straten, het is echt klimmen of afdalen soms. En om kerst kan je er ook niet heen.

Een prima eerste reisdag gehad dus!

Dinsdag heb ik mijn verblijf met een nachtje verlengd zodat ik donderdag mijn eerste bus kan pakken naar Hahei! Ik reis met een Stray buspas, dat is een bus gericht op reizigers, met een chauffeur die tevens gids is en je langs de mooiere routes rijdt, in plaats van alleen via de snelweg.

Daarna op zoek gegaan naar een telefoonwinkel. Ik had een simkaart gekocht, maar die kreeg ik niet werkend. Hij werkt wel in mijn noodtelefoon, dus ik (en met mij de reperateurs) dachten dat het mijn telefoon was met een probleem. Er werd mij tot twee keer toe verteld dat dat een issue was op het moederbord, die reparatie kostte minimaal 150 euro en ik kon dus beter gewoon een nieuwe telefoon kopen. Great.. Om wat prijzen en telefoons te vergelijken wilde ik op onderzoek gaan in de telefoonwinkel van mijn provider, echter wist die man zonder problemen mijn issue op te lossen! Wat een held, geen nieuwe telefoon nodig dus, top!

Daarna twee heerlijke broodjes van een bakkerijtje gekocht en langzaam door de stad geslenterd naar de haven. Daar wat rondgekeken en daarna deelgenomen aan een free walking tour. Leuke tour, goede gids en meteen weer wat mensen ontmoet! En ook wat geleerd over Auckland en de bevolking, niet geheel onbelangrijk.

Na de tour met de gids en vier anderen nog een ijsje wezen eten. Dat bleek een iets ander ijsje te zijn dan ik gewend was. We mochten met een groepje alle smaakjes testen en ze hadden de meest gekke ijshoorntjes (eentje met een chocolade fotoframe erop, de “selfie cone”, of kleine hoorntjes voor om je vingers ipv een groot hoorntje).

Daarna een superlekker (maar ook meteen meest dure ijsje ever) gegeten en afgesloten in een bar (de eerste bar van Nieuw Zeeland die zijn eigen bier brouwde) met een Nieuw Zeelands biertje.

Vanuit daar teruggelopen naar mijn hostel en eventjes gegeten. De mensen die ik deze dag ontmoette wilden de volgende dag ook graag een uitstapje maken met de ferry naar een van de eilanden, dus besloot dat ook te overwegen.

Woensdag voelde ik me helaas niet helemaal top, dus besloot ik de trip naar het eiland af te zeggen. In de ochtend uitgecheckt bij mijn hostel, ik had verlengd en mocht niet op dezelfde kamer blijven, dus tot de middag even kamerloos. Daarna even met het thuisfront bijgekletst, daarna de stad in gelopen. Ik besloot dat ik gewoon een rustige dag ding doen, lekker relaxen en in elk geval wat extra kleding kopen. Ondergoed raakt gauw versleten als je niet zoveel meeneemt en ik kon met het niet hele warme weer ook wel een spijkerbroek gebruiken.

Eenmaal in de winkel zag ik natuurlijk veel meer moois dan alleen dat, dus kwam ik met een grote tas (jurkjes) weer naar buiten. Gelukkig waren de prijzen erg goed te doen, scheelt weer!

Daarna nog een rondje gelopen, bij een bakkerijtje heerlijke broodjes gehaald en daarna met een frappuchino bij de Starbucks gezeten, even wat dingetjes uit te zoeken rondom mijn bussen en accomodaties.

Op de terugweg wederom sushi gehaald want I love it en het is hier supergoedkoop (10 stuks, groot ook voor 3,60 euro, geen slechte deal!) Nog even een pinautomaat opgezocht, boodschappen gedaan (wat snacks en drinken voor de busrit morgen) en daarna weer ingecheckt in mijn hostel.

Uiteindelijk (wonder boven wonder) alles in mijn backpack gekregen en na een lekkere douche mijn bed in gegaan. Hele fijne dag gehad, erg naar mijn zin gehad in mijn eentje. Daarna ben ik op tijd gaan slapen, want rond 7 uur de volgende ochtend moest ik uitchecken, voor mijn eerste avontuur met de Stray bus!

Donderdag stond ik dus om 7:20 uur al klaar bij de bushalte in Auckland, uitgecheckt en wel. Met enige vertraging zag ik na een kwartiertje dan ook de oranje Stray bus aankomen!

Ik stapte op op de eerste stop, waar twee Nederlandse meiden die elkaar al kende instapten en een, bleek later, Italiaanse die muziek luisterde. Nog niet direct veel aanspraak dus.

Dat bleek daarna ook niet echt te veranderen, aangezien de bus voller raakte en mensen elkaar al wat bleken te kennen en naast elkaar gingen zitten. Mijn route begon eigenlijk al wat eerder naar het noorden, maar ivm tijd werd dat voor mij nogal lastig. Dat had ik dus gemist, incl de aansluiting in eerste instantie.

In de bus zelf begon de chauffeur uit te leggen hoe het werkte met Stray en tijdens zijn uitleg, nog geen kwartier op de weg, hadden we een aanrijding. Of, nouja, hij wilde om een vrachtwagen heen in een bocht waar dat niet bepaald paste met de draaicirkel van de bus, gevolg; vele herrie en een grote streep over een paar meter bus.

In Thames stopte we voor boodschappen, er werd ons precies verteld wat we nodig hadden voor de komende dagen aangezien Hahei niet echt groot is.

Na de boodschappen moesten we nog een stukje rijden door de bergen, waar we nog een stop gemaakt hebben op een uitzichtpunt voor wat foto’s. Daarna raakte ik aan de praat met een Duits meisje in de bus en bij aankomst ging het heel snel. Ik zou in eerste instantie met een Nederlandse het strand op, uiteindelijk eindigden we met een groep van ongeveer tien man. Het was echt superlekker weer, we hebben gezwommen en in de zon gelegen en een stukje rondgelopen.

Daarna lekker gezeten bij de accomodatie, die een speciaal Stray gedeelte op hun terrein heeft, alles hier delen we dus alleen met mensen die in de bus zaten, ideaal! Onze chauffeur, tevens gids (en vanavond ook chefkok) had een groeps BBQ aangekondigd en bereid, waar we rond 8 met zijn allen van gegeten hebben.

Daarna nog wat bijgekletst met wat mensen, afgewassen, spelletjes gespeeld en daarna was iedereen wel moe.

De volgende ochtend had onze buschauffeur nog voor ontbijt gezorgd en rond 10 uur vertrokken we voor de hike vanaf ons hostel naar de Cathedral Cove (voor de kenners; blijkbaar is het de cove uit Narnia). De hike duurde iets meer dan een uur en was op bepaalde stukken flink steil, maar goed te doen.

Eenmaal aangekomen hadden we fenomenale uitzichten. Echter waren we niet de enige, dus heb ik een eeuwigheid staan wachten op de fotoshoot van de Aziaten voor me.

Vanuit het strand zijn we naar een grote rots voor de kust gezwommen, waar een flinke stroming stond. Wel gaaf, want vanaf die rots kon je ook weer mooi over het strand uit kijken.

Daarna zijn we met wat mensen nog doorgelopen naar de andere kant van de cove, waar eigenlijk nog een veel mooier en ook rustiger strandje was.

Even later die dag zijn we een stukje terug gaan hiken tot aan Stingray Bay, waar we ook nog een kijkje namen. Hier kun je dus regelmatig stingrays spotten, maar we hebben ze niet gezien.

Na de stranden zijn we dezelfde route teruggelopen en hadden we even de tijd om te relaxen in het hostel. Ik deed wat aan mijn financiën, ook niet geheel onbelangrijk.

Rond vijf vertrokken we met de bus voor ons laatste uitstapje van de dag; naar Hot Water Beach. Als het hier eb is kan je een gat graven op jet strand en door de warmtebronnen onder de grond komt dan door het zand het warme water heen. Hele gekke ervaring, het was bloedheet op sommige plekken, omdat het water wel rond de 60 graden is op sommige stukken.

Uiteindelijk hadden we een groot bad voor iedereen en was de temperatuur te doen (eerder heet dan koud). Vanuit daar zijn we twee uur later teruggereden naar het hostel en was het tijd voor avondeten. Dit werd zelf koken dit keer, maar dat was prima!

Vervolgens nog wat gedronken en gekletst en daarna naar bed gegaan!

Zaterdag zijn we rond half 9 vertrokken vanaf de camping in Hahei. We gingen vandaag naar Rotarua, een plaats die bekend staat door al haar heetwaterbronnen.

We maakten een stop om wat eten te halen en de benen te strekken na zo’n twee uur en daarna nog een tankstop.

De volgende stop was bij het meer van Rotarua, waar je een prachtig uitzicht had en ook een aantal heetwaterbronnen kon spotten. Ze zijn nogal herkenbaar; er komt flink wat stoom vanaf en er was er eentje zelfs kokende. Nadeel van deze geisers is de stank, eens in de zoveel tijd komt er een flinke zwavellucht voorbij. Zelfs in het hostel of als je gewoon door het centrum loopt ruik je dit, dat was even wennen.

Toen we langs verschillende straten reden zag je zelfs soms de stoom onder schuttingen uitkomen, of uit tuinen, zag er bizar uit. Sommige mensen speelden er handig op in en gebruiken het om hun buitenbad te verwarmen, of gebruiken de warmte om te koken. Ideaal!

Aangekomen in het hostel heb ik wat research gedaan met wat ik allemaal ga doen. Ze hebben hier op iedere locatie zoveel vette activiteiten, maar helaas zijn de prijzen niet als in Zuid Oost Azië.. Keuzestress dus. Ben er nog steeds niet helemaal uit, maar ik heb in elk geval wat meer overzicht!

‘s Avonds zijn we met het grootste deel van onze groep naar de pub geweest in Rotarua. Heel gezellig! Uiteindelijk schoof een van de uitgewerkte meiden ook nog aan, ze was Nederlands en werkte hier al weer 3 maanden. Zo zie je maar weer dat Nederlanders écht overal zitten. De groep slonk met het uur en uiteindelijk wilden we nog naar een nachtclub, maar aangezien een aantal hun paspoort vergeten waren en niet aan de dresscode voldeden zijn we teruggegaan naar het hostel en is daar nog wat drank opengetrokken.

Uiteindelijk hebben we daar tot een uur of 1 gezeten met z’n zevenen en ik heb echt enorm gelachen! Daarna lekker naar bed. Ik doe het rustig aan morgen, eerst lekker uitslapen!

Over zondag heb ik weinig te vertellen. De zaterdagavond was leuk en lang, dus ik sliep uit, heb boodschappen gedaan en gekookt. Eindigde met wat mensen in het gras die daarna naar de bar wilden, dus herhaalde zich dat opnieuw en was het gewoon een chille dag!

Maandag moest ik vroeg op voor de shuttle naar Wai-O-Tapu, een “Geothermal Park”. Ik vond het een hele gave ervaring, de kleuren zijn fantastisch en er was ook een werkende geiser die een hoop water spuwde. Oké, met een beetje hulp, omdat hij anders maar eens in de 3 dagen uitbarst, maar toch!

Na het park gingen we weer de bus in en reden we naar Lake Aniwhenua, waar halverwege een maori meisje op de bus sprong om de oudste tekens van de maori te laten zien in het bos en te vertellen over haar cultuur. We sliepen in een lodge die volledig draaide om de maori gebruiken. Daarnaast was het een prachtige plek met uitzicht over het meer. We leerden maori spelletje, was heel grappig! Sommige mensen deden een haka les, ik heb mijn eigen armband gevlochten en ze lieten ons zien hoe ze kookten. Zo zakte het vlees in een gat in de grond waar vervolgens een hoop doeken en zand overheen gingen om het te stomen. Na 2,5 uur konden we aan tafel en hadden we een heerlijke maaltijd.

‘s Avonds eindigden we rond een kampvuur en werden maori verhalen verteld, gaaf om zo een dag onderdeel te zijn van een stukje cultuur dat Nieuw-Zeeland steeds meer probeert te behouden. Hele hartelijke mensen die het geld onder andere steken in scholen in hun omgeving. Hele leuke en leerzame dag gehad dus!

Dinsdag hadden we een lange tocht voor de boeg in de bus. We gingen vanaf Lake Aniwhenua met de bus naar Taupo, waar we wat mensen afzetten en ook weer ophaalden. Tussentijds maakten we nog een stop bij een warm waterbron, een kleine waterval waar we even konden chillen.

Ook nog een stop bij de rivier, die normaal vele malen breder is, maar hier dus een enorme stroomsnelheid heeft aangezien het echt een stuk smaller is. Daarna gingen we boodschappen doen en lunchen in Taupo en vanuit daar stopten we wederom voor een zwemstop, ditmaal koud water, waar we van een klif af sprongen. Lekkere verfrissing, want het was een erg warme dag.

Daarna nog een stop (het was een lange rit) om de bergen op de foto te zetten, inclusief de sneeuw! Echte kerstfeeling hier dus ook haha. Vervolgens zaten we zo’n anderhalf uur in de bus naar Blue Duck Station, een boerderij in de middle of nowhere (wel fantastische uitzichten), waar ik dus ook voor twee dagen van de radar verdween (geen netwerk en al helemaal geen internet). We hadden accommodatie inclusief eten, dus we konden bij aankomst zo aanschuiven, ideaal. In de avond hadden we een feestje, iedereen had iets kerst-achtigs gekocht en er was een hoop alcohol en gezelligheid.

Woensdag hadden we een hele dag vrij in Blue Duck Station. Dat was in de ochtend best lekker na gisteravond. Ik had het plan om met wat groepsgenoten naar de waterval te lopen, tot iemand me haar plekje aanbood in een geboekte activiteit. Lang verhaal kort; het was een enerverende avond en ze kon het niet meer doen. Ik ging dus (gratis, echt superlief!) paardrijden, in het kader van; step out of your comfortzone. Iedereen die me een beetje kent weet dat ik niks met paarden heb, maar toegegeven; het was een bijzondere ervaring en ik had het niet willen missen. De paarden waren erg mooi, flink groot en waren gewend aan de trekkingen. We klommen in totaal flink omhoog en hadden heel mooi uitzicht, ook over onze accommodatie.

Op de terugweg pakten we de laatste 10 minuten helaas nog wel een flinke regenbui mee, maar verder was het een leuke ervaring!

Eenmaal terug wat bijgekletst met een deel van de groep en rond de avond konden we weer aanschuiven voor het eten. Daarna was ik zo moe dat ik eventjes in bed ging liggen, maar dat werd uiteindelijk in slaap vallen en rond 10 werd ik wakker en ben ik uiteindelijk maar weer door gaan slapen. Weer een geslaagde dag!

Donderdag zouden we eigenlijk naar de Tangariro Croosing, een 19 kilometer lange hike tussen de bergen. Helaas werd deze afgelast in verband met het weer, echt heel jammer. Het werd daardoor dus wel iets later vertrekken, wat ergens ook wel weer lekker was, ieder nadeel heb z’n voordeel.

We hadden een stop in het cafe, want daar had iedereen voor het eerst weer wifi haha! Daarna zijn we doorgereden naar een stop in het National Park, daar zijn we wel uitgestapt maar regende het ook behoorlijk. Gelukkig was er een waterval aan het einde van het pad die het enigszins weer goedmaakte.

Vanuit die stop reden we door naar onze accommodatie voor de nacht. Ondertussen zongen we vrolijk kerstliedjes, wat ja, waarom niet haha. Normaal zouden we pas in de namiddag aankomen, vanwege de crossing, maar nu waren we dus vroeg en stond er niet meer echt wat op de planning. Dat betekende dus bijwerken van Polar, mijn blog en foto’s uitzoeken.

Heb in de avond nog met wat mensen gekletst en in de woonkamer gezeten, was een rustige maar leuke avond/nacht.

Op deze vrijdag zijn we vanuit Raetihi vroeg vertrokken naar Wellington, aangezien dit een flinke rit was.

We hebben daarom een paar korte stops gemaakt maar vooral in de bus gezeten tot halverwege de middag.

Rond half 3 kwamen we aan in Wellington, de hoofdstad van Nieuw- Zeeland. Meteen ingecheckt in het hostel (echt een top ding, relatief ruime kamers, delen met maar twee anderen en een badkamer aan de kamer vast!) en daarna een bezoek gebracht aan het gratis Te Papa museum, waar ze een erg mooie tentoonstelling hadden over de Eerste Wereldoorlog.

Daarna ben ik teruggegaan naar mijn hostel, want ik was best wel moe en dus heb ik even een filmpje gekeken.

Rond half 7 hadden we met de groep afgesproken in de bar naast mijn hostel. Het was namelijk voor de meeste mensen de laatste avond samen. Door het hop on-hop off principe zijn de mensen op de bus nooit compleet hetzelfde, maar vanaf Auckland waren we met een aantal mensen continu aan het samenreizen. Nu splitsten we op, sommige mensen bleven langere tijd in Wellington, sommigen gingen terug naar Auckland en sommigen namen de ferry naar het Zuidereiland (dat doe ik ook, maar een dag later dan de “Stray-planning”). We hadden een gezellige avond daar, maar ik was heel moe, dus ben daarna terug gegaan om te slapen.

Mijn tweede dag in Wellington heb ik enigszins uit kunnen slapen, heerlijk dat er eens geen wekker was. Daarna met kamergenoot en medenederlander Thomas een broodje gescoord bij een soort foodcourt (top broodje!) en daarna met wat mensen weer bij het hostel afgesproken om de hill op te gaan bij Wellington. Je kon er heen met de cable car, wat we op de heenweg ook gedaan hebben. Vanuit daar zijn we via de botanische tuinen weer teruggelopen naar het centrum, tussentijds hebben we nog een drankje gedaan.

In de namiddag besloot een deel een bierproeverij te doen, ik ging voor de parlementstour. Het gebouw The Beehive is hier onderdeel van, evenals dat het onderdeel is van een top 5 lelijkste gebouwen ter wereld.. Het was een interessante tour, maar bizar veel informatie haha.

Daarna konden we rechtstreeks door naar het gratis diner, beef pie! Niet heel speciaal, maar prima, helemaal als het gratis is.

Vanuit daar zijn we wederom wat gaan drinken in dezelfde bar en eindigden we nog met een klein feestje in een andere bar. Maar aangezien de volgende ochtend vroeg zou zijn werd het niet te laat en ben ik daarna naar bed gegaan.

Dan nog een laatste samenvatting van vandaag en gisteren bij deze:

Gisteren was een hele lange reisdag. Om half 7 moesten we al klaar staan voor de bus, om 8 uur gingen we met de ferry van het Noordereiland naar het Zuidereiland en vanaf de middag hebben we tot half 7 ‘s avonds op wat pauzes en een boodschappenstop in de auto gezeten tot we eindelijk aankwamen bij het Abel Tasman Park, wat er wel fantastisch uit ziet.

En vandaag? Een oplaaddag. Veel leuke dagen gehad, een hoop gezellige avonden en een aantal vroege ochtenden. Ik kon vandaag uitslapen, relaxen, foto’s uitzoeken en luieren. En dat was eerlijk gezegd helemaal niet verkeerd.

Vanavond is het kerstavond en dus vieren we een klein feestje. Ik heb met wat andere mensen gister boodschappen gedaan voor een groepsBBQ, dus een leuke avond!

Morgen ga ik hier wat meer de omgeving verkennen!

Voor iedereen hele fijne feestdagen en alvast een gelukkig nieuwjaar vanuit een prachtig Nieuw-Zeeland! ??

Australië; van Sydney naar Brisbane!

Helloooo, groetjes alweer vanuit Nieuw-Zeeland! De combinatie van slechte wifi, samen reizen (dus minder alleen zijn en verhaaltjes schrijven) en veel plezier hebben in Australië, zorgden er voor dat deze blog wederom wat vertraging heeft. Maar ik vermaakte me en dat is volgens mij het belangrijkst!

Mocht je dit nu wel jammer vinden, zie mijn berichtjes op Facebook (Wyke Grob), instagram (wykegrob) of Polarsteps (www.polarsteps.com/wykegrob), met name Polarsteps probeer ik per dag bij te houden!

Nou goed, ik was in mijn vorige blog in Sydney gebleven! Ik deel deze blog ook weer even op in twee delen voor het leesgemak, dus hier het eerste deel vanuit Sydney, onze tweede dag daar (15 november).

Samenvatting van deze dag; burgerlijk & cheatday.In de ochtend stonden we op op dezelfde camping als de nacht ervoor, zo’n 15 kilometer boven Sydney en besloten eerst eens een wasje te gaan draaien, want zoveel schone kleding had ik niet meer in mijn tas. Drie dollar in het apparaat, halfuurtje wachten, aan de lijn en klaar was het al in de middag.

Rond de middag ook alvast gekookt in de campkitchen, zodat we binnenkort een easy avondmaaltje hebben (en met de lunch ook wat opgegeten, win-win).

In de namiddag toen alles op orde was vertrokken naar het centrum van Sydney. Bus genomen en gewoon genoten van het stadsleven. Door de straatjes geslenterd, taart gegeten, een lokale bar bezocht en daar een drankje gedaan & als klap op de vuurpijl wezen eten bij een All you can eat sushi restaurant! Mijn dag kon niet meer stuk natuurlijk. Een prima afsluiting van ons bezoek aan Sydney.

Maandag 26 november pakten we rond 10 uur de auto naar Manly, een schiereiland vlakbij Sydney. Daar zijn we eerst het park in geweest waar we heel mooi uitzicht hadden over de hele stad vanaf de andere kant van het water. De omgeving zelf was ook heel mooi, maar het waaide behoorlijk (zie foto haha). Vervolgens doorgereden naar Shelly Beach, een fijn strand iets ten noorden van het park. Helaas was parkeren er erg duur dus hebben we er een rondje gelopen en zijn we daarna weer vertrokken.

Toen vonden we online een gratis parkeergarage voor de eerste twee uur vlakbij Manly Beach, dus daar zijn we heen gereden. Wat geluncht en als toetje een ijsje gehaald en vanaf het strand in de schaduw toegekeken bij wat surfles en genoten van de relaxte sfeer en de zon daar!

In de namiddag naar Belmont gereden, waar we een plekje met de camper hebben aan het meer. De zonsondergang was fenomenaal, de uitzichten in het algemeen zijn vanaf onze spot prachtig. Goede keus dus!

Dinsdag vertrokken we weer vanaf onze camping aan het prachtige meer in Belmont. Vanuit daar doorgereden naar de baai van Port Stephens, eerst een bezoek gebracht aan de haven en Nelsons Bay. Hele grote pelikanen overal! Daar ook de award winning Fish & Chips gegeten (lekker!!) en doorgereden naar het zuiden, Anna Bay!

Anna Bay staat bekend om de zandduinen, wat ook niet gek is, want het is wederom een hele andere wereld, weer heel anders dan we tot nu toe van Australië gewend waren.

Ook kwam er nog een hele groep kamelen langs met allemaal mensen erop, toen was het helemaal bijna alsof we in de Sahara waren.

Daar even een fotoshoot gehouden (why not haha) en daarna doorgereden naar de andere kant van de baai, naar Hawks Nest. Helaas werd het al gauw bewolkter, dus hebben we niet heel lang op het strand kunnen relaxen daar, maar al met al zeker weer een bijzondere dag!

Woensdag opgestaan met heel veel regen. Dus snel alles ingepakt en via een korte route om nog even het strand in de buurt bekeken. Mooi, maar met regen weinig aan.

Vervolgens doorgereden naar Taree, daar bij de Hungry Jack’s (een soort Australische Burger King), Coen’s hoogtepunt van de dag, gegeten. Vanuit daar doorgereden naar Port Maquirie, gelegen aan een meer. Toen we naar het puntje reden, zagen we vanuit de auto opeens twee vinnen, hadden we zomaar wilde dolfijnen gespot! Mazzel weer, heel bijzonder. Na wat foto’s maken zijn we doorgereden naar het “Koala Hospital”, waar ze gewonde of zieke koala’s opvangen tot ze terug de natuur in kunnen (of niet, en dan blijven ze er daar voor zorgen). Blijft fascinerend dat die in Australië in het wild leven terwijl je ze thuis alleen in een dierentuin tegen kan komen.

Vanuit daar nog een uurtje gereden naar de camping in Arakoon. Wederom een hoop kangoeroes die ons gezelschap houden hier. Pasta gekookt in de campkitchen en toen we terugkwamen zaten ze nog dichterbij, waarbij ik Coen maar even geassisteerd heb bij het openmaken van de minivan (angsthaas, kuch).

Maar ik klaag niet, want we vermaken ons prima, ook niet geheel onbelangrijk als je continu met z’n tweeën onderweg bent!

Donderdag weer op tijd vertrokken vanaf de camping. Eerst daar in de buurt de vuurtoren bezocht, met echt hele mooie uitzichten over de kust. Net een schilderij, goede keuze daar nog even langs te rijden.

Vervolgens weer de auto in, getankt & boodschappen gedaan. Gereden naar Coffs Harbour, een stadje met een leuk centrumpje, maar waar aan de kust weinig te doen was. Veel pensionado’s die daar hun dagen slijten. Daar lekker geluncht aan de kust (mét oesters, heel chique) en vervolgens doorgereden naar Emerald Beach dat bekend staat om de kangoeroes die daar aan de kust zitten. We hadden al wel wat kangoeroes gespot, maar niet dicht bij zee.

Naar een kwartiertje wandelen kwamen we op het uitzichtpunt aan waar inderdaad een stuk of tien kangoeroes zaten. Helemaal niemand, alleen wij aan zee met een groep kangoeroes, heel gaaf weer!

Daarna de weg vervolgd naar Spot X, een surfersplek waar niet veel meer is dan een camping met een surfcamp van de bekende surfschool Mojo. Ze bieden geen losse lessen aan, dus besloten we maar een nachtje te blijven (iets waar we achteraf toch een beetje spijt van hadden).

Bij het uitchecken de volgende ochtend meteen om een surfboard gevraagd. Twee uurtjes om en om wat pogingen gedaan om te gaan staan, ging best prima! De golven waren relatief groot dus we konden veel vaart maken en het strand was nagenoeg leeg waardoor we alle ruimte hadden.

Top vermaakt, daarna voldaan een douche genomen op de camping & vertrokken naar Yamba, het volgende surferstadje.

Een beetje rondgereden, wat strandjes bekeken voor de volgende dag en nog eventjes een terrasje gepakt voor we naar de camping reden.

Op de camping lekker rustig aan gedaan en ‘s avonds zelf burgers gebakken. Morgen huren we weer een board, dan weer een poging wagen!

Zaterdag 1 december op tijd weggereden van de camping om een surfboard te scoren (en meteen surfshirtjes gekocht!). Het surfboard was relatief groot dus moest achterin de bus, paste net!

De strandjes die we de dag hiervoor bezochten weer afgereden, maar het was overal enorm druk. Even niet stilgestaan bij het feit dat het natuurlijk weekend is. Daarnaast was het enorm warm vandaag, dus geen wonder dat iedereen verkoeling zocht aan zee.

Na een tankbeurt, wat lunchboodschappen en overleg besloten terug te rijden naar Spot X, waar we de dag hiervoor waren. In de hoop daar minder mensen op het strand te zien, aangezien er in die buurt alleen een camping met surfschool zit.

Aangekomen bleken we gelijk te hebben, relatief rustig hier en een groot strand, dus plek zat! Boterhammetje gegeten en daarna konden we los! Tot een uur of 5 gesurfd, verbrand, gezond en genoten van het heerlijke weer.

Daarna teruggereden en op tijd naar bed, moe maar voldaan! Goede keuze toch nog even terug te gaan, totaal geen spijt van gehad.

Zondag vanuit Yamba in de ochtend naar Byron Bay vertrokken, wat een hitte! Het was over de dertig graden en de airco van onze minivan houdt wat te wensen over, dus we smolten nog net niet.

Eenmaal aangekomen de camper in de hoofdstraat neer gezet, dit is een van de eerste plaatsen waar je het toerisme echt af ziet druipen. Net de Costa Brava, een boulevard, winkeltjes, surfstores, souvenirs, terrasjes etc. Druk, maar wel heel leuk.

Eerst geluncht en daarna nog even op het strand wezen kijken. Het was zondag en schitterend weer, dus ook daar weer behoorlijk druk.

Vanuit de Main Beach doorgereden naar wat andere strandjes. We willen hier wederom een surfboard huren, dus even inventariseren waar de beste golven zijn voor ons. Ook een bezoekje gebracht aan de vuurtoren en nadien doorgereden naar de camping.

Hier de rest van de middag in het zwembad gelegen, ook wel eens lekker. Het was warm dus het was een fijne verkoeling. ‘s Avonds vanuit de camping het centrum in gelopen en wat wezen eten en drinken bij een gezellig cafeetje. Het is echt een hipsterstadje, mensen zijn gekleed zoals ze willen, doen wat ze willen en op iedere hoek van de straat stond wel een straatmuzikant, heel leuk sfeertje!

Daarna in de camper nog een filmpje gekeken en lekker gaan slapen.

Vervolgens zijn we maandag en dinsdag ook nog in Byron Bay gebleven om te surfen. Volgens de verhuurder waren de golven bij het strand The Pass het allerbeste, waardoor ook alle surfers hier met zijn allen op dezelfde golf liggen te wachten, beetje jammer. Achteraf extra veel spijt dat we op Spot X niet iets langer waren gebleven, aangezien daar de golven en hoeveelheid mensen veel prettiger waren. We hadden daar een paar lekkere dagen veel strand, surfboards, hapjes & drankjes en gezelligheid!

Op woensdag 5 december zijn we van Byron Bay doorgereden naar de Gold Coast, waarbij we slecht weer hadden. Eerst probeerden we dolfijnen te spotten bij Byron Bay Lighthouse, mislukt helaas, de vuurtoren zelf is wel heel mooi!Uiteindelijk wilden we bij een strandje parkeren en kijken alleen bleef het maar regenen, dus zijn we op de parkeerplaats maar een filmpje gaan kijken achterin (best ideaal, zo’n camper). Enige probleempje was dat toen we eenmaal weg wilden de lampen aan bleken te staan en de accu dus leeg was. Na wat rondvragen bleek dat het in Australië alles behalve vanzelfsprekend is startkabels in je auto te hebben liggen, beetje jammer. Gelukkig waren er twee mannen die ons door middel van een “jumpstart” (ik had er nog nooit van gehoord) weer op weg hielpen. Vanaf het strand hebben we de auto later nog eens weggezet bij de boulevard om daar eens een rondje te lopen en vervolgens door naar de camping. Fijne camping en we stonden pal naast de campkitchen, dus lekker gekookt!

De volgende dag maar weer eens een was gedraaid en in de middag nogmaals naar Surfers Paradise (de boulevard gereden). Daar een flink stuk langs zee gelopen, geluncht, gekeken bij watersporters, ijsje gegeten, aan het strand gezeten en genoten van het lekkere weer!

Op de camping hebben we ‘s avonds nog gezellig zitten kletsen met de Zwitsers naast ons die ook een camper hadden, leuk!

Vrijdagochtend reden we rond half 8 al weg, want we moesten een stukje rijden. We gingen naar de Australia Zoo, van Steve Irwin, ook wel “the crocodilehunter”. Wat een fantastisch park! Het is net Burgers Zoo de jungle, maar dan niet overdekt. Je kon erg dicht bij de dieren komen en we hebben er onze ogen uitgekeken. We hebben koala’s geaaid, slangen geaaid en kangoeroes gevoerd. Er was een gave krokodillenshow en de vogels in de show waren ook indrukwekkend.

Pas in de namiddag hadden we het hier gehad en zijn we een camping gaan zoeken. Ging iets minder smooth dan normaal, aangezien we door ons internet heen zijn. Uiteindelijk een prima plek gevonden zo’n 50 kilometer van Brisbane. Ons laatste nachtje camper was aangebroken!

De volgende dag moesten we hem namelijk inleveren, het voelde best wel jammer. De camper had ons echt een hoop vrijheid gegeven en dat gevoel was heerlijk, gewoon precies heenrijden waar je zelf heen wil. Het was een fantastische roadtrip en ik ben blij dat we het met z’n tweeën gedaan hadden! Heb het namelijk enorm leuk gehad, en dat moet je toch altijd maar afwachten met dit soort spontane ingevingen!

Daarna hebben Coen en ik de trein gepakt naar Brisbane, waar we eerst even gerelaxt hebben en ‘s avonds zijn we nog even een kijkje gaan nemen in het centrum. Daar hebben ze in het kader van Kerst een heel verhaal geprojecteerd op een gebouw in de stad, een beetje vergelijkbaar met de kerk in Eindhoven met Glow! Superleuk gedaan, meteen een warm welkom!

De volgende dag hebben we een dagje centrum gedaan. We vonden een enorm winkelcentrum met een bioscoop en spelletjeshal erin. We hebben daar wat spellen gespeeld, geluncht en in de namiddag zijn we naar “The Grinch”, de geanimeerde film, geweest! Een aanrader, leuke film!

‘s Avonds hebben we wat (stiekem veel te dure) cocktails gedronken, maar dat mocht vandaag want het was mijn laatste avond in Australië! Coen blijft nog een dag langer en vliegt daarna naar Indonesië, ik had vanochtend (11 december) de trein naar de airport. Even wennen, weer alleen reizen, dat is even geleden. Inmiddels zitten we met twaalf uur tijdverschil, is wel lekker rekenen! Hoe Nieuw-Zeeland me bevalt laat ik de volgende keer weten!

Liefs, Wyke.