Kia Ora, voor de laatste keer!

Mijn laatste blog over Nieuw-Zeeland! Morgen vlieg ik vanaf Christchurch naar Fiji, waar ik zo’n anderhalve week mag vertoeven. Heel benieuwd hoe dat gaat zijn, maar eerst Nieuw-Zeeland;

Op donderdag 3 januari vertrokken we om 5 voor 8 vanaf het hostel, ik had wederom een nieuwe groep en een nieuwe chauffeur. We reden Queenstown uit en gingen richting Milford Sound, het grootste national park van Nieuw Zeeland. Eerst nog ff een toiletpauze en daar gingen we!

De route erheen was alleen al fantastisch. Hoge bergen met hun toppen in de grote witte wolken, grote watervallen, veel groen, supergaaf! Echt een van de mooiste omgevingen tot nu toe, ik blijf me wederom verbazen dat het altijd nog weer indrukwekkender kan..

We maakten een stop bij een grote groene vlakte waar we heel mooi uitzicht hadden. Vervolgens een stop bij een kleine wandeling richting de reflecting lakes, waar je de reflectie van de bergen in het water kon zien!

Daarna reden we door naar Te Anau, een dorp waar we onze boodschappen voor de komende dag moesten doen. Dat was nog een challenge, want onze accomodatie was niet veel meer dan een bed. Het is in de middle of nowhere en werkt met een generator, dus; zonder koelkast, weinig telefoonservice, wifi en beperkte elektriciteit die er ‘s avonds afgegooid word. Het werden wraps met roomkaas, sla en gerookte kip; op hoop van zegen dat dat goed blijft.

Vervolgens reden we naar de haven, waar we op de boot stapten om tussen de fjorden en watervallen door te varen. Zelfs nog wat zeehonden gespot! Wederom mooie uitzichten, wel wat grauw, maar het regent hier 75% van de tijd (en vandaag was het relatief droog) dus we klagen niet.

Na de boottour zijn we doorgereden richting Gunns Camp, onze accomodatie. Wederom met tussenstops, waaronder eentje aan de waterval, waar we de Kea spotten. Deze vogel is bedreigd, oa omdat hij nergens bang voor is.. Het is een fantastisch mooie vogel, nog mooier wanneer hij zijn vliegels openslaat.. Ik kon hem gelukkig goed op de foto krijgen, mooie native bird van Nieuw-Zeeland!

Ook bij de wachtrij voor eenbaanstunnel mochten we nog even foto’s maken. Wat een toffe dag!

In de avond kwamen we aan bij Gunns Camp, wat er prima uitziet. De keuken was inderdaad vrij klein, gelukkig was mijn eten zo klaar! Na het eten hebben we 5 meiden gekaart (twee Duitse, een Franse en een Australische) en daarna zijn we met zijn vieren (min één Duitse) een stukje gaan wandelen om glow worms te spotten!

Uiteindelijk vonden we ze! Een bijzonder fenomeen en op de foto lijkt het wat sneu, maar in het echt is het een mooi gezicht.

Daarna zijn we maar gaan slapen, want alles is hier uit na tien uur. Goede nachtrust dus!

Vrijdag vertrokken we vanuit Milford Sound naar Stewart Island. De dag begon mooi, waardoor we nog een wandeling in de ochtend konden maken, maar vanaf de middag werd het koud en regenachtig.

Na wat mensen in Invercargill afgezet te hebben (de vaste land stop), reden we door naar Bluff, de kustplaats waar de ferries richting Stewart Island vertrokken.

De boot vertrok rond 5 en het was een uur varen. De boottocht zelf was pittig, de wind en golven waren behoorlijk, dus niet iedereen zat meer heel rustig in zijn stoel. Gelukkig had ik zelf weinig last van zeeziekte.

Eenmaal aangekomen checkten we in, gingen we boodschappen doen en was het al weer etenstijd.

Na het eten vertrokken we rond half 9 naar de haven waar je, als het goed is, rond zonsondergang pinguïns kan spotten! Na een uur koukleumen en wachten (ja Nederland, het werd hier ook 12 graden en daar ben ik niet op voorbereid & niet meer aan gewend haha), kwamen ze dan eindelijk tevoorschijn. Een hele kunst ze op de foto te krijgen ivm de afstand en het minimale licht, gelukkig is het toch nog enigszins gelukt (zie foto’s).

Daarna een korte stop gemaakt bij het hostel, want daarna gingen we op zoek naar de bekende vogel van Nieuw-Zeeland; de kiwi. Deze komt vrij veel voor op Stewart Island, dus konden we een poging doen. Ons werd aangeraden op het rugby veld te gaan kijken, dus dat deden we. Met allerlei rode zaklampjes (kiwi’s zien niet fantastisch, dus dit schrikt minder af dat fel wit licht), liepen we voor anderhalf uur (!) te dolen op een rugbyveld.. En toen was ik er klaar mee haha. We hebben ze gehoord, maar ze zaten vrij diep in het bos, dus na middernacht zijn we maar teruggegaan.

Een warme douche deed gelukkig wonderen en daarna lekker naar bed!

Zaterdag stond er een wandeling op het programma. Ik trok erop uit met een Franse, een Duitse en een Australische meid. We liepen een van de aangeraden routes, wat door het mooie weer geen straf was. Door de kou van gister was ik goed voorbereid, maar nu bleek het weer overdreven.. Het blijft een struggle haha.

We liepen via allerlei bospaden langs de kust, met heel veel trappen. Eenmaal boven? Dan weer met de trap naar beneden. En beneden? Dan natuurlijk gewoon weer naar boven.

Wel kwamen we veel leuke plekjes tegen onderweg en hadden we de tijd, dus we vermaakten ons prima. Na de wandeling gingen we samen lunchen bij de lokale pub, ook heel gezellig. Ik vond nog een armbandje, wat ik netjes aan het plaatselijke “lost&found” bord gehangen heb, tot zo ver mijn burgerlijke plicht!

Rond twee uur brachten we nog een bezoekje aan een 40 minuten durende film over de geschiedenis van Stewart Island. De film zat echter vol vrij Nieuw-Zeelandse humor, die niet altijd te bevatten was.. Daarnaast was ik best moe, dus heb ik een mini-powernap gedaan, oeps..

Om half 4 vertrok de boot weer richting vaste land. Dit keer gelukkig iets rustiger, hoewel het wederom te heftig was voor een aantal mensen. Gelukkig gingen niet naar het buitendek, dan hadden wij daar geen last van.

Aangekomen op het vaste land pikten we weer mensen op die in Invercargill gelogeerd hadden en reden we in een stuk door zo snel mogelijk naar Queenstown. Daar spendeerde ik de avond met wat oude en ook nieuwe busgenoten in een bar, wat wederom erg gezellig was! Daarna mijn stapelbedje in gedoken, want de volgende dag stond er wederom een rit op het programma!

Maandag vertrok ik namelijk vroeg vanuit Queenstown richting Mount Cook National Park. Een fantastisch park schijnt, maar we zagen er maar weinig van. Op de tussenstops na (die je op de foto’s ziet), want die waren weer fantastisch mooi! En nee, geen photoshop, dat meer is écht zo blauw!

Sinds we wegreden regende het en dat is het, op wat droog weer tijdens pauzes na, de rest van de dag blijven doen. Toen we hier halverwege de middag aankwamen was het dus de keuze; of natregenend een hike doen, of niksen in het hostel. En omdat het echt met bakken uit de lucht kwam (en daardoor de bergen ook niet meer zichtbaar waren door de wolken), bleek die keuze niet zo lastig.

Dus; heb ik me maar op een andere manier nuttig proberen te maken. Foto’s uitzoeken, Polarsteps schrijven, een wasje draaien, koken, ik kwam de dag wel door. Leuk is anders als je in een mooi national park zit en morgen weer vertrekt, maar er zat niet veel anders op.

Omdat het maandag zulk dramatisch weer was, begon ik er toch serieus over na te denken om de wandeling op de dinsdagochtend voor de busrit te doen. Na wat overleg afgelopen avond besloot ik samen met busgenoot Thomas om 6 uur te vertrekken. Wat anderen mensen gingen ook lopen, maar nog eerder en dat was aan ons niet helemaal besteed..

Zes uur was vroeg genoeg, zonsopkomst was net geweest en om stipt 6:00h verlieten we het hostel voor de Hooker Valley walk, die ongeveer 3,5 uur in beslag nam (normaal 2,5/3, maar we moesten eerst nog naar de parkeerplaats).

Achteraf absoluut geen spijt van! Het national park was prachtig. Waar we weggingen met laaghangende bewolking trok het met de minuut verder open en kregen we de mooiste uitzichten vanaf bruggen, over meren en de bergen. Wederom weer het besef dat je denkt dat het niet mooier kan dan je al gezien hebt en dat dan toch weer te overtreffen valt, bizar..

Op de terugweg konden we opnieuw foto’s maken op de viewpoints, want het was nog verder opgeklaard. Uiteindelijk heb ik de zonnebrand er nog bijgepakt, aangezien het erg zonnig werd, echt heel fijn haha.

Rond half 10 waren we terug. Na een bak yoghurt en de laatste spullen inpakken reden we rond 10 uur door richting Tekapo, met wederom wat stopt waar we Mount Cook konden spotten.

Aangekomen in Tekapo hadden we een lange lunchpauze waar we in het zonnetje onze lunches van het plaatselijke café op aten. Na nog wat mensen opgepikt te hebben gingen we verder door naar Peel Forest. Deze locatie staat bekend om een van de gaafste rafting plaatsen van Nieuw-Zeeland. Helaas moet ik die laten schieten, alle activiteiten zijn hier fantastisch, maar ook zeker prijzig..

De namiddag rustig aan gedaan, ik voelde me niet fit en was best moe, ik ben zelfs voor het eten nog in slaap gevallen, oeps.. Met z’n allen een lekkere groepsBBQ verorbert voor ik mijn bedje in ging. Lekker rustige avond, die kan ik best gebruiken na de vroege ochtend.

Woensdag heb ik een relatief saaie dag. De ochtend hadden we vrij, waardoor ik lekker kon uitslapen en aangezien ik me niet fit voelde was dat niet zo’n straf.

Rond de middag vertrokken we met de bus naar Christchurch waar ik eigenlijk ook niet zoveel uitgevoerd heb. Beetje rondgelopen in het noorden, aangezien mijn hostel daar zat en ik nog terug zou komen in Christchurch. Prima reis en rustig aan dag dus.

Op donderdag vertrokken we naar Kaikoura, een kustplaats in het westen. Deze plek staat bekend om het leven in de oceaan. De kustroute was mooi, we zagen zelfs zeehonden en dolfijnen vanaf de weg! Aangekomen bezochten we eerst een uitzichtpunt en daar een plek waar de zeehonden regelmatig uithangen, met succes! Het zijn net fotomodellen, poseren ging ze prima af en we konden heel dichtbij komen, bijzonder!

De namiddag spendeerde ik met mijn busgenoten bij het hostel in de zon. Ze hadden zelfs een keyboard, dus ik kon even checken of ik het al verleerd was, viel mee gelukkig. We dronken wat, kletsten wat en de tijd vloog voorbij. We besloten te gaan eten bij een lokaal “Fish & Chips” restaurant, aangeraden door de buschauffeur. Hoewel ik even geen fish and chips meer kon zien had ik daar ook een prima avondmaaltijd.

Eenmaal teruggekomen zocht ik mijn rust weer een beetje op en niet veel later ging ik slapen want de ochtend zou vroeg zijn; ik ging de volgende dag zwemmen met dolfijnen!

En wat was het vroeg vrijdag! Om 4:15 moest ik mijn bed uit, want we moest er rond kwart over 5 zijn en het was nog wel een stukje lopen. Met z’n 4en vertrokken we uit het hostel naar de “Dolphin Encounter”, de plek waar we moesten zijn voor de zwem activiteit. Aangekomen werden we voorzien van al onze spullen; flippers, een tweedelig wetsuit, bril met snorkel en een wetsuitdeel voor over je hoofd. Een pasronde volgde waarbij iedereen (gelukkig!) z’n wetsuit mocht aanhouden. We werden met al onze spullen in een ruimte neergezet waar we een video te zien kregen met instructies. Hoe je moet zwemmen, wat de tekenen zijn voor als je in problemen bent en wanneer je uit het water moet komen en ook wat de dolfijnen leuk vinden. Zo zijn ze gek op geluid en vinden ze het leuk samen rondjes te zwemmen, dus dit kon je doen hun aandacht te trekken. Met de kanttekening dat het wilde dolfijnen blijven en hun gedrag dus niet te voorspellen valt, de vraag is dus of ze ons uberhaupt wel interessant vinden..

We vertrokken met de bussen naar de haven waar meerdere boten klaar lagen om ons mee te nemen. We hadden top weer, bijna geen wind en de zonsopkomst was ook heel mooi. Vanaf nu kon de zoektocht beginnen. Onderweg kwamen we eerst een hoop grote albatrossen tegen, even later ook de zeehonden. Het was even wachten, maar toen spotten we ook ons eerste groepje dolfijnen.

Niet veel later werden we omringd door dolfijnen en konden we het water in. Wát een ervaring. Het waren er zoveel, en veel wilden ook graag spelen! Ze zwommen rondjes om me heen, ze zwommen langs me heen en zijn super nieuwsgierig dus komen heel dichtbij.

In totaal werden we vier keer het water in gelaten en hadden we genoeg tijd om ze te zien! Na de 4 snorkelsessies kwamen we weer op de boot een kleedde we ons daar om, om nog wat dolfijnen te bekijken vanaf de boot. Echte acrobaten, ze maakten allerlei flips boven het wateroppervlak, heel gaaf!

Kleine tegenvaller, ik verloor mijn stabiliteit op de boot en stootte mijn teen tegen een iets te scherp metalen oppervlak. Bloeden natuurlijk en het deed echt flink veel pijn. Uiteindelijk waggelend de boot af, waarna we met z’n allen weer bij het dolfijnencentrum werden afgezet en opgehaald door de Straybus.

Toen hield mijn Stray avontuur op, ik pakte mijn spullen en heb daarna één kilometer als een pinguïn naar de Intercitybus gewandeld. Ik ging namelijk niet door met de groep, maar terug naar Christchurch, aangezien mijn Nieuw-Zeeland tijd er al bijna op zit en ik een dezer dagen al weer vlieg.

Aangekomen in Christchurch had mijn teen natuurlijk de hele tijd op de grond gestaan en was compleet opgezwollen. Toen was lopen al helemaal geen succes meer. Ik heb de bus gepakt naar het hostel, waar zelfs de buschauffeur een beetje medelijden had en me wat dichterbij afzette, superlief!

In Christchurch zelf heb ik die middag dus niet veel meer gedaan dan met mijn been omhoog zitten en hopen dat de zwelling zou verdwijnen. Gelukkig had ik gezelschap van Kerstin, een meisje van mijn bus die ik al eerder ontmoet had. We hebben samen wat te eten besteld en gezien haar medische achtergrond hebben we het daarna maar goed ingetapet. Op hoop van zegen dat het morgen wat beter is. Ben daarna lekker op tijd gaan slapen, aangezien het zo vroeg was deze morgen. Moe, maar zeker voldaan!

Vanochtend was mijn laatste volle dag. Ik heb lekker uitgeslapen en daarna met Kerstin, de Oostenrijkse beneden gezeten. Beetje kletsen, beetje lezen/ foto’s uitzoeken/ relaxen. We hebben mijn teen nog even goed onder de loep genomen en het ziet er al wel beter uit dan gisteren, gelukkig! Hij is nog steeds dik, maar niet zo als eerder en het ziet er naar uit dat mijn nagel het niet overleefd heeft, maar het zij zo.

Nu goed schoonhouden en hooghouden en dan loop ik snel weer een beetje beter hoop ik.

In de namiddag heb ik Kerstin gedag gezegd, zij vloog vanavond naar Melbourne! Daarna ben ik naar buiten gegaan om met Hanna af te spreken, een Australische die nu ook weer in Christchurch zat. We hebben een rondje gelopen door de stad (heerlijk traag, maar het ging gelukkig wel!) er was een komediefestival aan de gang, met gratis street art performances, leuk om te zien! Daarna hebben we nog wat gegeten en gedronken samen. Christchurch is een vrij moderne stad omdat een aardbeving hier grotendeels alles verwoest heeft. Ze zijn dus nog steeds druk, waardoor het niet de meest mooie stad is, maar toch vind ik het wel wat hebben.

Vanavond heb ik een relaxte avond, spullen inpakken en lekker op tijd slapen, zo’n niet meewerkende voet is toch best vermoeiend. Morgen neem ik de shuttle naar de airport en vlieg ik halverwege de middag naar Fiji! Benieuwd wat me daar te wachten staat!

Liefs, Wyke.